Προχθές το πρωί, καθόμουν στον υπολογιστή και έβλεπα βιντεάκια στο youtube. Ενώ παρακολουθούσα αστεία βίντεο, μια παραπομπή μου φάνηκε ενδιαφέρουσα και πάτησα να δω. Και το είδα. Το ένα βίντεο ακολούθησε το άλλο και κατέληξα για ώρες κολλημένη στην οθόνη. Έτσι ξεκίνησε ένας κυκεώνας έντονων συναισθημάτων και σκέψεων για την καλοσύνη των ανθρώπων, τις οποίες είπα να μοιραστώ μαζί σας. Για να σας δώσω να καταλάβετε το βίντεο που παρακολούθησα ήταν αυτό:
Ο τίτλος ακριβέστατος: "Αποκαθιστώντας την πίστη στην ανθρωπότητα".
Άνθρωποι που υπερβάλουν εαυτόν για να βοηθήσουν κάποιον που βρίσκεται σε δεινότερη θέση. Δεν έχει σημασία αν είναι άνθρωπος ή ζώο, αν κινδυνεύει κάποιου η ζωή ή απλά χρειάζεται λίγη βοήθεια να περάσει απέναντι το δρόμο. Σηκώνονται από τις θέσεις τους και αφιερώνουν λίγα λεπτά από το χρόνο τους για να προσφέρουν τη βοήθειά τους, χωρίς κανένα αντάλλαγμα, χωρίς καμία ανταμοιβή τις περισσότερες φορές, κερδίζοντας όμως χαμόγελα και την ικανοποίηση που σου δίνει η ανιδιοτελής προσφορά. Δεν είναι ήρωες, είναι άνθρωποι σας εμάς, που έτυχε να βρεθούν μπροστά σε μια κατάσταση κι απλώς αποφάσισαν να δράσουν αντί να προσπεράσουν.
Είναι άνθρωποι που κάνουν αυτό που θεωρούν σωστό, χωρίς δισταγμούς. Και με την επιλογή τους αυτή, κάνουν τον κόσμο να φαίνεται ένα πιο όμορφο μέρος να ζεις. Δεν σας κρύβω ότι κάποια από αυτά τα στιγμιότυπα με συγκίνησαν πολύ. Η δύναμη κι η αγάπη που μπορεί να κρύβει ένας άνθρωπος μέσα του, πάντα με συγκινούν. Η πιο απλή πράξη μπορεί να κρύβει τεράστιο μεγαλείο ψυχής. Είναι σχετικά εύκολο να κάνεις μια καλή πράξη για έναν δικό σου άνθρωπο, να βοηθήσεις ή να εξυπηρετήσεις ένα συγγενή ή φίλο. Αλλά πόσοι από εμάς θα έκαναν την παραμικρή "θυσία" για έναν ξένο ή για ένα ζώο σε ανάγκη χωρίς να έχουν κάτι να κερδίσουν από αυτό; Ιδού η απορία...
Συνεχίζοντας να βλέπω τέτοια βίντεο, έπεσα σε φλέβα χρυσού.
Αυτό που μας "κρατάει πίσω" είναι ο εγωισμός μας. Μη χάσουμε τη βολή μας και τις συνήθειές μας. Ο "ωχαδερφισμός" και τα "πού να τρέχουμε τώρα;". Ίσως και ο φόβος ή η ανασφάλεια, μήπως πας να βοηθήσεις και βρεις και το μπελά σου. Δεν κρίνω κανέναν -με τι μούτρα άλλωστε; και για μένα τα λέω αυτά- αλλά σκεφτείτε πόσο πιο όμορφος θα μπορούσε να γίνει αυτός ο κόσμος αν όλοι νοιαζόμασταν λίγο παραπάνω. Για τους ανθρώπους που δεν έχουν όσα έχουμε και δεν απολαμβάνουν τις δικές μας ανέσεις, για τους άστεγους και τα αδέσποτα που ζουν στους δρόμους (ναι τα βάζω μαζί, δίπλα δίπλα, ψυχές είναι κι αυτές), για τη φύση και το περιβάλλον μας, για τον γείτονα και τον περαστικό.
Ξέρουμε να κρίνουμε και να λέμε πως ο κόσμος αποξενώνεται και απομακρύνονται οι άνθρωποι, ο ένας από τον άλλον, και να σχολιάζουμε από απόσταση τα κακώς κείμενα, αλλά είμαστε σε θέση να το κάνουμε αυτό; Από τη στιγμή που εμείς οι ίδιοι δε μπαίνουμε στον κόπο να δραστηριοποιηθούμε και να κάνουμε κάτι; Δεν ξέρω, ίσως να έχουμε πάθει ανοσία, ίσως η αδιαφορία να έχει γίνει δεύτερη φύση μας. Αλλά δε θα πάψω ποτέ να πιστεύω πως η ευσπλαχνία και η συμπόνοια είναι μεγάλη κινητήριος δύναμη για τον άνθρωπο. Αρκεί να βρούμε το κουράγιο να δράσουμε.
Έχουμε συνηθίσει να βλέπουμε την ασχήμια και την αδιαφορία γύρω μας και πολλές φορές δυσκολευόμαστε να πιστέψουμε πως υπάρχουν κι αυτοί οι άνθρωποι. Κι όμως, να που υπάρχουν. Δεν ξέρω αν είναι η εξαίρεση που επιβεβαιώνει τον κανόνα, ξέρω όμως πως για μένα είναι σημαντικό να γνωρίζω ότι υπάρχει ανθρωπιά και καλοσύνη εκεί έξω, παρ'όλη την ασχήμια. Ξέρω πως βλέποντας τέτοια περιστατικά με κάνει να θέλω να γίνω καλύτερος άνθρωπος. Και καταφέρνει πραγματικά, έστω και για λίγο, να αποκαταστήσει την πίστη μου στην ανθρωπότητα. Δεν μπορεί να τα βλέπεις αυτά και να μη νιώθεις ανακούφιση και θαυμασμό για αυτούς τους ανθρώπους. Δε γίνεται να μη σε επηρεάζει στο ελάχιστο.
Εντάξει, δεν είναι δυνατόν, προφανώς, κάποιος να ζει βασιζόμενος πάντα στην καλοσύνη των ξένων, σαν τη Blance DuBois, αλλά είναι παρήγορο να ξέρεις ότι υπάρχουν κι άνθρωποι διατεθειμένοι να βοηθήσουν χωρίς αντάλλαγμα. Είναι παρήγορο να γνωρίζεις ότι η αλληλεγγύη κι η ανθρωπιά δεν έχουν χαθεί. Όσο υπάρχουν άνθρωποι, σαν αυτούς στα παραπάνω βίντεο, υπάρχει ελπίδα. Κι όσο υπάρχει ελπίδα, όλα είναι πιθανά.
Δεν είναι δύσκολο να πάρεις θέση ούτε χρειάζεται να χάσεις την άνεση σου για να κάνεις τη διαφορά. Με μια μικρή κίνηση, με μια χειρονομία καλής θέλησης μπορεί να αλλάξεις κάτι στον κόσμο. Μπορούμε να κάνουμε τη διαφορά. Κι αν πιστεύετε στο Θεό, το κάρμα ή την μοίρα και το ριζικό τότε, η καλοσύνη που θα δείξετε, ξέρετε πως θα σας επιστραφεί. Αλλά, ακόμα κι αν δεν πιστεύετε σε κάτι από όλα αυτά, αρκεί να πιστέψετε στον άνθρωπο και πάλι θα βγείτε κερδισμένοι.
Ο άνθρωπος είναι ικανός να κάνει το μεγαλύτερο καλό αλλά και το μεγαλύτερο κακό. Ας επιλέξουμε να κάνουμε το καλό και ας ελπίζουμε να γίνουμε παράδειγμα προς μίμηση και για τους γύρω μας.
Αυτά λοιπόν περάσανε από το μυαλό μου παρακολουθώντας αυτά τα βίντεο. Σκόρπιες σκέψεις και προβληματισμοί που με "κατακλύζουν" συχνά πυκνά. Έντονα συναισθήματα και ελπίδα. Συγκίνηση μα και μια απόφαση που θα προσπαθήσω να τηρήσω. Μάλλον ήρθε η δική μου η σειρά να αποδείξω, πρώτα απ'όλα στον εαυτό μου, ότι μπορώ να είμαι ο καλύτερος άνθρωπος που θα ήθελα να είμαι. Στο χέρι μου είναι να το προσπαθήσω. Μπορώ να κάνω κάτι κι εγώ. Και για αρχή ελπίζω να κατάφερα να σας αγγίξω έστω και λίγο με το κείμενό μου. Να σας προβλημάτισα και εσάς λιγάκι και να σας βρω συνοδοιπόρους στην προσπάθειά μου αυτή. Και μακάρι μια μέρα να μη χρειάζεται πια αποκατάσταση η πίστη μας στους ανθρώπους.
Ηρώ
.jpg)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου