Το παπάκι νόμιζε θα κάνει καινούριο φίλο... αλλά ο σκύλος αυτός δεν έχει την ίδια γνώμη!
Σάββατο 24 Μαΐου 2014
Ο άνθρωπος με το κόκκινο γιλέκο
Τετάρτη 21 Μάη, νωρίς το μεσημέρι. Κάπου κοντά στην Ακαδημίας, τρέχω να προλάβω το λεωφορείο για τη δουλειά. Ξαφνικά βλέπω μπροστά μου τον άνθρωπο με το κόκκινο γιλέκο. Ήξερα καλά ποιος ήταν και τι έκανε. Είχα συναντήσει και άλλους με το κόκκινο γιλέκο, σε διάφορες περιοχές της Αθήνας. Ποτέ όμως δεν είχα σταματήσει, μέχρι εκείνη τη στιγμή. Πάντα δικαιολογίες του τύπου, δεν έχω αρκετά λεφτά, δεν έχω αρκετό χρόνο, δεν... δεν... δεν!
Οι άνθρωποι με το κόκκινο γιλέκο είναι διαπιστευμένοι πωλητές του περιοδικού "Σχεδία". Από την τιμή του περιοδικού, η οποία είναι 3,00 ευρώ, το 50% εισπράττεται κατευθείαν από τον πωλητή. Οι πωλητές είναι άστεγοι, άνεργοι, ή με εισόδημα κάτω από το όριο της φτώχειας, με όρεξη για δουλειά, με όνειρα και βλέμμα γεμάτο γαλήνη. Δεν επαιτούν, αλλά εργάζονται πουλώντας το περιοδικό.
Εκείνη την ημέρα λοιπόν, για κάποιο λόγο, στάθηκα και πήρα την απόφαση. Πλησίασα τον πωλητή και αγόρασα το περιοδικό. Εισέπραξα ένα τεράστιο χαμόγελο και το πιο ευγενικό "Ευχαριστώ πολύ"¨που έχω ακούσει στη ζωή μου. Συνέχισα για να προλάβω το λεωφορείο και μόλις μπήκα μέσα άρχισα να ξεφυλλίζω τη "Σχεδία".
Ανακάλυψα πόσο καλοδουλεμένο και άρτιο είναι. Πόσο φροντισμένο είναι το περιεχόμενο και το στήσιμό του. Μου έκανε ιδιαίτερη εντύπωση η συνέντευξη του κυρίου Τάκη για το φίλο του -σκύλο του- Ρομίνο. Θυμήθηκα την Ηρώ και το Μαξ. Την αγάπη και τη φιλία τους. Μετά διάβασα την εκπληκτική συνέντευξη της λατρεμένης Τζόαν Μπάεζ. Αλλά αυτό που μου άρεσε περισσότερο, ήταν η καταγραφή των εμπειριών άλλων πωλητών του περιοδικού.
Αγοράστε το περιοδικό "σχεδία". Αν όχι για να βοηθήσετε τους εργαζόμενούς του, αν όχι για το πολύπλευρο και γεμάτο ενδιαφέρον περιεχόμενο του, τότε για εκείνο το ζεστό χαμόγελο και το ειλικρινές "ευχαριστώ πολύ".
Μαρία
Παρασκευή 23 Μαΐου 2014
Το βίντεο της ημέρας: Άρης Μαλτέζος
Όταν το ταλέντο συναντά το...μεγάλο ταλέντο, τότε ο Άρης Μαλτέζος αναλαμβάνει δράση. Παρακολουθήστε το 7ο δευτερόλεπτο για να καταλάβετε τι σημαίνει ερμηνεία. Απλώς υποκλίνομαι!!!
Πέμπτη 22 Μαΐου 2014
Το βίντεο της ημέρας: Office Stress
Μην συγχίζετε τους συναδέλφους σας γιατί ποτέ δεν ξέρετε κάποιος πώς μπορεί να αντιδράσει...
Τετάρτη 21 Μαΐου 2014
Τρίτη 20 Μαΐου 2014
Το βίντεο της ημέρας: Mommy's Nose is Scary (or Funny?)
Και σκέφτεται το πιτσιρίκι: "Αν και είναι τρομακτικό, έχει και λίγο πλάκα!"
Δευτέρα 19 Μαΐου 2014
Το βίντεο της ημέρας: Super fun videobombing
Η αδερφή προσπαθεί να χορέψει, το πιτσιρίκι όμως είναι όλα τα λεφτά!
Κυριακή 18 Μαΐου 2014
Το βίντεο της ημέρας; A dog's perfect birthday gift
Ο σκύλος αυτός τρελαίνεται να σπάει μπαλόνια. Μαντέψτε τι του έκαναν δώρο στα 2α γενέθλιά του και ξετρελάθηκε...
Σάββατο 17 Μαΐου 2014
Το βίντεο της ημέρας: Dog vs. Cat feat Ennio Morricone
Σκύλος εναντίον γάτας... με μουσική υπόκρουση Άγριας Δύσης!
Παρασκευή 16 Μαΐου 2014
Πέμπτη 15 Μαΐου 2014
Το βίντεο της ημέρας: Funny Father Daughter Wedding Dance!
Τα "σπάει" ο μπαμπάς με τη νύφη!
Γιατί βλέπω ''The Walking Dead''
Όλα ξεκίνησαν ένα
αφόρητα βαρετό μεσημέρι. Eίχα τελειώσει την
προηγούμενη σειρά που έβλεπα και αναρωτιόμουν ποια θα ήταν η επόμενη! Είχα
ακούσει πολλά από φίλους μου για το ''Τhe Walking Dead'', αλλά δεν το είχα πάρει απόφαση, μέχρι τότε, να το
ξεκινήσω. Γιατί αν δεν μου άρεσε, αν ήταν πάρα πολύ τρομακτικό, αν...αν...αν;
Την ξεκινάω και γω
λοιπόν. Εντάξει ok, δεν θα πω ψέμματα, στην αρχή τρως
μία φρίκη με τα ζόμπι και ίσως, λέω ίσως - όχι ότι το έκανα - κοιτάς και κάτω
απ'το κρεβάτι σου πριν κοιμηθείς το βράδυ. Αλλά στην πορεία είσαι χαλαρουίτα,
τύπου ''Α να ένα ζόμπι πάλι, α είναι αρτιμελές αυτή τη φορά''. Ok,
πάλι δεν θα πω ψέμματα. Δεν φτάνεις ποτέ στο σημείο να παραγγείλεις πίτσα ή
σουβλάκια ή να βάλεις και ένα πιάτο παστίτσιο της μάνας σου για να το δεις,
αλλά είσαι εντάξει, το συνηθίζεις και πολύ πιο σύντομα απ'ότι μπορεί να
φανταζόσουν. Τέλος δεύτερου επεισοδίου είσαι κομπλέ!
Η σειρά είναι εμπνευσμένη
από το κόμικ του Robert Kirkman,
που έχει τον ίδιο τίτλο και κυκλοφόρησε πρώτη φορά το 2003 από την Image
Comics. Έχει κερδίσει 17 βραβεία, μέχρι στιγμής, μεταξύ αυτών: Favorite Cable TV Drama, Favorite TV Anti-Hero, Favorite TV Hero (Norman
Reedus), Best Sound Editing in Television Long Form – Sound Effects & Foley
και εννοείται Outstanding Prosthetic Makeup for a Series, Miniseries, Movie, or
Special για το απίστευτο make up και την όλη ''ζομποποίηση'' (πραγματικά φοβερή δουλειά).
Ο βασικός πρωταγωνιστής
είναι ο Rick Grimes (κατά κόσμον Andrew
Lincoln), ο οποίος μετά από ένα ατύχημα που είχε
ξυπνάει και τίποτα πια δεν είναι το ίδιο. Τα πάντα είναι κατεστραμμένα, σαν να
έπεσε πυρηνική βόμβα και δεν παρατηρεί γύρω του ίχνος ανθρώπινης ψυχής. Έχει
χάσει την οικογένειά του και στην προσπάθεια του να την ξαναβρεί θα έρθει
αντιμέτωπος με πολλά.
Εντάξει, δεν πρέπει
να είναι κανείς μάντης για να καταλάβει ότι δεν θα είναι ο μοναδικός επιζών... Θα
πεθαίναμε από βαρεμάρα, πριν αυτόν τον φάνε τα ζόμπι! Φυσικά και υπάρχουν και
άλλοι επιζώντες που στη σκέψη και μόνο ότι μπορεί να πάθουν το οτιδήποτε
τρελαίνομαι.
Μπορώ και εγώ, πλέον,
να λέω ότι έχω δει αρκετές σειρές. Μερικές εξ αυτών ε-ξαι-ρε-τι-κές! Ε λοιπόν,
αυτή είχε κάτι που καμία άλλη σειρά, από αυτές που έχω δει μέχρι στιγμής, δεν
είχε. Μπήκε στο θέμα από το πρώτο επεισόδιο, το οποίο κόπηκε σε πολύ πολύ
κρίσιμο σημείο. Συνήθως αυτό δεν συμβαίνει. Περνάνε κάποια επεισόδια μέχρι να
μπει ο τηλεθεατής στο νόημα, γιατί συνήθως όλα ξεκινάνε ρόδινα. Οπότε, φυσικά,
στο TWD προχωράς αμέσως στο επόμενο επεισόδιο (dah!).
Σε όλη τη σειρά
τονίζεται αρκετά το γεγονός ότι κανείς δεν μπορεί να επιζήσει μόνος του. Γι’αυτό
και όλοι θα αγωνιούν για να είναι μέρος κάποιας ομάδας. Στην ομάδα όμως ο
καθένας έχει κάποιο ρόλο, ώστε να κρατηθούν οι ισορροπίες.
Έχουν ολοκληρωθεί
τέσσερις σεζόν έως τώρα, εννοείται θα βγει και πέμπτη τον Οκτώβριο του '14.
Έχουν περάσει αμέτρητοι ηθοποιοί, αυτοί που φεύγουν κι αυτοί που μένουν που
λέει και το τραγούδι... Εγώ θα μιλήσω για τον δικό μου αγαπημένο και μέλλοντα
σύζυγό μου γιατί έμαθα ότι χώρισε κιόλας (what
a pitty... ).
D A R Y L
Είναι τ'αγόρι μου,
είναι ο τύπος μου, είναι ο άνθρωπος που αγαπώωωω!!!
Λοιπόν, Daryl
Dixon (κατά κόσμον Norman Reedus)
πολύ σκληρός για να πεθάνει, γεμάτος παιδικά τραύματα, προερχόμενος από μια
οικογένεια με προβλήματα και γενικώς πολύ ταλαίπωρος. Έχει σαν πρότυπο το
μεγάλο του αδερφό, ο οποίος είναι πότης και εγωιστής (I
totaly hate him).
Σε αυτό το σημείο θέλω να πω ότι ο αδερφός του τον επηρεάζει αρνητικά γιατί,
κατά βάθος, ο Daryl μου είναι άγγελος. Μέσα από όλη αυτή την ιστορία
βλέπουμε την προσπάθειά του να βρει τον εαυτό του και να παλεύει τη φοβία του
για τα συναισθήματα και το να δημιουργεί σχέσεις εμπιστοσύνης με τους
ανθρώπους.
Ναι, του έκανα
ψυχανάλυση τι θέλετε;;
Προσωπικά εγώ λάτρεψα
το TWD και έκανα κάτι που με λίγες σειρές καταδέχομαι να κάνω.
Με πήρε το ξημέρωμα βλέποντας επεισόδια. Ω, ναι! Τη δεδομένη στιγμή ήταν πιο
ιερό για μένα να δω τι συνέβη στη συνέχεια, παρά ο ύπνος. Ο ύπνος! Δεν είναι τυχαίο
ότι είναι από τις σειρές με τη μεγαλύτερη τηλεθέαση στην Αμερική.
Cu around...
Daryl rules!
Ιωάννα
Τετάρτη 14 Μαΐου 2014
Τρίτη 13 Μαΐου 2014
Το βίντεο της ημέρας; Epic Rap Battle: Nerd vs. Geek
Μια μάχη διαφορετική από τις άλλες...
Η καλοσύνη των ξένων
Προχθές το πρωί, καθόμουν στον υπολογιστή και έβλεπα βιντεάκια στο youtube. Ενώ παρακολουθούσα αστεία βίντεο, μια παραπομπή μου φάνηκε ενδιαφέρουσα και πάτησα να δω. Και το είδα. Το ένα βίντεο ακολούθησε το άλλο και κατέληξα για ώρες κολλημένη στην οθόνη. Έτσι ξεκίνησε ένας κυκεώνας έντονων συναισθημάτων και σκέψεων για την καλοσύνη των ανθρώπων, τις οποίες είπα να μοιραστώ μαζί σας. Για να σας δώσω να καταλάβετε το βίντεο που παρακολούθησα ήταν αυτό:
Ο τίτλος ακριβέστατος: "Αποκαθιστώντας την πίστη στην ανθρωπότητα".
Άνθρωποι που υπερβάλουν εαυτόν για να βοηθήσουν κάποιον που βρίσκεται σε δεινότερη θέση. Δεν έχει σημασία αν είναι άνθρωπος ή ζώο, αν κινδυνεύει κάποιου η ζωή ή απλά χρειάζεται λίγη βοήθεια να περάσει απέναντι το δρόμο. Σηκώνονται από τις θέσεις τους και αφιερώνουν λίγα λεπτά από το χρόνο τους για να προσφέρουν τη βοήθειά τους, χωρίς κανένα αντάλλαγμα, χωρίς καμία ανταμοιβή τις περισσότερες φορές, κερδίζοντας όμως χαμόγελα και την ικανοποίηση που σου δίνει η ανιδιοτελής προσφορά. Δεν είναι ήρωες, είναι άνθρωποι σας εμάς, που έτυχε να βρεθούν μπροστά σε μια κατάσταση κι απλώς αποφάσισαν να δράσουν αντί να προσπεράσουν.
Είναι άνθρωποι που κάνουν αυτό που θεωρούν σωστό, χωρίς δισταγμούς. Και με την επιλογή τους αυτή, κάνουν τον κόσμο να φαίνεται ένα πιο όμορφο μέρος να ζεις. Δεν σας κρύβω ότι κάποια από αυτά τα στιγμιότυπα με συγκίνησαν πολύ. Η δύναμη κι η αγάπη που μπορεί να κρύβει ένας άνθρωπος μέσα του, πάντα με συγκινούν. Η πιο απλή πράξη μπορεί να κρύβει τεράστιο μεγαλείο ψυχής. Είναι σχετικά εύκολο να κάνεις μια καλή πράξη για έναν δικό σου άνθρωπο, να βοηθήσεις ή να εξυπηρετήσεις ένα συγγενή ή φίλο. Αλλά πόσοι από εμάς θα έκαναν την παραμικρή "θυσία" για έναν ξένο ή για ένα ζώο σε ανάγκη χωρίς να έχουν κάτι να κερδίσουν από αυτό; Ιδού η απορία...
Συνεχίζοντας να βλέπω τέτοια βίντεο, έπεσα σε φλέβα χρυσού.
Αυτό που μας "κρατάει πίσω" είναι ο εγωισμός μας. Μη χάσουμε τη βολή μας και τις συνήθειές μας. Ο "ωχαδερφισμός" και τα "πού να τρέχουμε τώρα;". Ίσως και ο φόβος ή η ανασφάλεια, μήπως πας να βοηθήσεις και βρεις και το μπελά σου. Δεν κρίνω κανέναν -με τι μούτρα άλλωστε; και για μένα τα λέω αυτά- αλλά σκεφτείτε πόσο πιο όμορφος θα μπορούσε να γίνει αυτός ο κόσμος αν όλοι νοιαζόμασταν λίγο παραπάνω. Για τους ανθρώπους που δεν έχουν όσα έχουμε και δεν απολαμβάνουν τις δικές μας ανέσεις, για τους άστεγους και τα αδέσποτα που ζουν στους δρόμους (ναι τα βάζω μαζί, δίπλα δίπλα, ψυχές είναι κι αυτές), για τη φύση και το περιβάλλον μας, για τον γείτονα και τον περαστικό.
Ξέρουμε να κρίνουμε και να λέμε πως ο κόσμος αποξενώνεται και απομακρύνονται οι άνθρωποι, ο ένας από τον άλλον, και να σχολιάζουμε από απόσταση τα κακώς κείμενα, αλλά είμαστε σε θέση να το κάνουμε αυτό; Από τη στιγμή που εμείς οι ίδιοι δε μπαίνουμε στον κόπο να δραστηριοποιηθούμε και να κάνουμε κάτι; Δεν ξέρω, ίσως να έχουμε πάθει ανοσία, ίσως η αδιαφορία να έχει γίνει δεύτερη φύση μας. Αλλά δε θα πάψω ποτέ να πιστεύω πως η ευσπλαχνία και η συμπόνοια είναι μεγάλη κινητήριος δύναμη για τον άνθρωπο. Αρκεί να βρούμε το κουράγιο να δράσουμε.
Έχουμε συνηθίσει να βλέπουμε την ασχήμια και την αδιαφορία γύρω μας και πολλές φορές δυσκολευόμαστε να πιστέψουμε πως υπάρχουν κι αυτοί οι άνθρωποι. Κι όμως, να που υπάρχουν. Δεν ξέρω αν είναι η εξαίρεση που επιβεβαιώνει τον κανόνα, ξέρω όμως πως για μένα είναι σημαντικό να γνωρίζω ότι υπάρχει ανθρωπιά και καλοσύνη εκεί έξω, παρ'όλη την ασχήμια. Ξέρω πως βλέποντας τέτοια περιστατικά με κάνει να θέλω να γίνω καλύτερος άνθρωπος. Και καταφέρνει πραγματικά, έστω και για λίγο, να αποκαταστήσει την πίστη μου στην ανθρωπότητα. Δεν μπορεί να τα βλέπεις αυτά και να μη νιώθεις ανακούφιση και θαυμασμό για αυτούς τους ανθρώπους. Δε γίνεται να μη σε επηρεάζει στο ελάχιστο.
Εντάξει, δεν είναι δυνατόν, προφανώς, κάποιος να ζει βασιζόμενος πάντα στην καλοσύνη των ξένων, σαν τη Blance DuBois, αλλά είναι παρήγορο να ξέρεις ότι υπάρχουν κι άνθρωποι διατεθειμένοι να βοηθήσουν χωρίς αντάλλαγμα. Είναι παρήγορο να γνωρίζεις ότι η αλληλεγγύη κι η ανθρωπιά δεν έχουν χαθεί. Όσο υπάρχουν άνθρωποι, σαν αυτούς στα παραπάνω βίντεο, υπάρχει ελπίδα. Κι όσο υπάρχει ελπίδα, όλα είναι πιθανά.
Δεν είναι δύσκολο να πάρεις θέση ούτε χρειάζεται να χάσεις την άνεση σου για να κάνεις τη διαφορά. Με μια μικρή κίνηση, με μια χειρονομία καλής θέλησης μπορεί να αλλάξεις κάτι στον κόσμο. Μπορούμε να κάνουμε τη διαφορά. Κι αν πιστεύετε στο Θεό, το κάρμα ή την μοίρα και το ριζικό τότε, η καλοσύνη που θα δείξετε, ξέρετε πως θα σας επιστραφεί. Αλλά, ακόμα κι αν δεν πιστεύετε σε κάτι από όλα αυτά, αρκεί να πιστέψετε στον άνθρωπο και πάλι θα βγείτε κερδισμένοι.
Ο άνθρωπος είναι ικανός να κάνει το μεγαλύτερο καλό αλλά και το μεγαλύτερο κακό. Ας επιλέξουμε να κάνουμε το καλό και ας ελπίζουμε να γίνουμε παράδειγμα προς μίμηση και για τους γύρω μας.
Αυτά λοιπόν περάσανε από το μυαλό μου παρακολουθώντας αυτά τα βίντεο. Σκόρπιες σκέψεις και προβληματισμοί που με "κατακλύζουν" συχνά πυκνά. Έντονα συναισθήματα και ελπίδα. Συγκίνηση μα και μια απόφαση που θα προσπαθήσω να τηρήσω. Μάλλον ήρθε η δική μου η σειρά να αποδείξω, πρώτα απ'όλα στον εαυτό μου, ότι μπορώ να είμαι ο καλύτερος άνθρωπος που θα ήθελα να είμαι. Στο χέρι μου είναι να το προσπαθήσω. Μπορώ να κάνω κάτι κι εγώ. Και για αρχή ελπίζω να κατάφερα να σας αγγίξω έστω και λίγο με το κείμενό μου. Να σας προβλημάτισα και εσάς λιγάκι και να σας βρω συνοδοιπόρους στην προσπάθειά μου αυτή. Και μακάρι μια μέρα να μη χρειάζεται πια αποκατάσταση η πίστη μας στους ανθρώπους.
Ηρώ
Δευτέρα 12 Μαΐου 2014
Το βίντεο της ημέρας: Η ξεκαρδιστική επίδραση 10 ναρκωτικών στην οδήγηση
Δείτε το και γελάστε... αλλά μην το δοκιμάσετε
Κυριακή 11 Μαΐου 2014
Το βίντεο της ημέρας: Μητρική αγάπη!
Ένα πολύ όμορφο βίντεο για μια ξεχωριστή σχέση μητέρας και κόρης...
Χρόνια πολλά μαμά
Σήμερα λέμε χρόνια πολλά στις μαμάδες όλου του κόσμου. Αν είστε κι εσείς μανούλες, χρόνια σας πολλά. Να χαίρεστε όλοι τις μαμάδες σας και μην ξεχάσετε να τους θυμίσετε πόσο τις αγαπάτε. Είναι μια καλή ευκαιρία σήμερα. Για αυτό το λόγο κι εμείς αποφασίσαμε να γράψουμε λίγα λόγια για τις δικές μας.
Ηρώ
Είμαι παιδί της μαμάς μου και δεν ντρέπομαι να το παραδεχτώ.
Κάποιοι μπορεί να με πουν και μαμόθρεφτο, αλλά καθόλου δε με πειράζει. Τι κι αν
είμαι λίγο; Ενοχλώ κανέναν; Στο κάτω κάτω, έχω την καλύτερη μαμά του κόσμου, άρα καλά κάνω. Κάθε χρόνο αυτή τη μέρα παίρνω τη μαμά μου τηλέφωνο
για χρόνια πολλά, της λέω «να σε χαιρόμαστε» κι άλλα τέτοια χαριτωμένα, μιλάμε
λίγο ακόμα και το κλείνουμε. Καθώς σκεφτόμουν σήμερα, το τι θα γράψω στο
κείμενο αυτό, συνειδητοποίησα πως παρ’όλα τα «χρόνια πολλά» και τα «σ’αγαπάω», δεν
της έχω πει ποτέ πόσο την ευχαριστώ.
Αυτό λοιπόν αποφάσισα να κάνω σήμερα. Αποφάσισα να της πω ένα
μεγάλο ευχαριστώ. Ευχαριστώ για όλα όσα μου έχει προσφέρει, για τον τρόπο που
με μεγάλωσε, με φρόντισε και με στήριξε σε όλα. Που ήταν και είναι πάντα δίπλα
μου συμβουλεύοντάς με, μαλώνοντάς με και νουθετώντας με. Που παρά τις όποιες δυσκολίες
και τα εμπόδια έκανε πάντα το καλύτερο για μένα. Ευχαριστώ που με έμαθε να
προσπαθώ να είμαι πάντα ο καλύτερος εαυτός μου, να λέω «ευχαριστώ» και «παρακαλώ»,
να είμαι ευγενική αλλά και να διεκδικώ ότι μου ανήκει και να είμαι εγώ και που,
ακόμα κι αν διαφωνούσαμε, ποτέ δε με καταπίεσε και δεν προσπάθησε να μου επιβάλει
την άποψή της. Που στερήθηκε για να μη στερηθώ εγώ, που χαιρόταν με τη χαρά μου
και τις επιτυχίες μου, πόναγε όταν έκλαιγα κι έκρυβε τον πόνο της για να μην
κλάψω. Που με κράταγε αγκαλιά όταν έκλαιγα και με παρηγορούσε κι ας μην ήξερε
γιατί. Ευχαριστώ για το κουράγιο της και την υπομονή της. Που μου συγχωρεί τα
λάθη μου και είναι πάντα εκεί για μένα όταν τη χρειάζομαι. Που με παίρνει κάθε μέρα τηλέφωνο, τόσα χρόνια μακριά από το σπίτι, απλώς για να δει αν είμαι
καλά. Που μου στέλνει σε κάθε ευκαιρία «πακέτα αγάπης», όπως τα αποκαλώ εγώ, με
ό,τι μπορεί να φανταστεί ότι μου χρειάζεται κι ας μην της έχω ζητήσει κάτι από
αυτά. Που σχεδόν σε κάθε μας τσακωμό καταλήγουμε να κλαίμε παρέα γιατί στεναχώρησε
η μία την άλλη. Ευχαριστώ για την αδιάκοπη φροντίδα και την έννοια της. Και πολλά πολλά ακόμη ευχαριστώ, τόσα που όλη μέρα να έγραφα δεν θα προλάβαινα να τα πω όλα.
Εν τέλει, μανούλα μου, σε ευχαριστώ για την ανιδιοτελή
αγάπη σου και για όλα όσα έχεις κάνει και κάνεις για μένα. Μπορεί να μην το
δείχνω συχνά, αλλά είμαι και θα είμαι για πάντα ευγνώμων. Σ’αγαπάω πολύ. Χρόνια
πολλά μαμά.
Μαρία
Δεν πιστεύω γενικά στις γιορτές και τις επετείους. Ή
μάλλον, στις γιορτές και τις επετείους, που έχουν ως μόνο σκοπό την αγορά
υλικών αγαθών. Και ναι, κλασσικά η γιορτή της μητέρας, του Αγίου Βαλεντίνου, ο
Άη-Βασίλης, είναι απλώς αφορμές για κατανάλωση. Είναι σύμβολα, τα οποία
χρησιμοποιούνται από την κοινωνία για να υπάρχει κίνηση στην αγορά. Είναι
απίστευτα εκνευριστικό το γεγονός πως εκείνες τις ημέρες όλοι τρελαίνονται και
αναγάγουν αυτές τις "γιορτές" σε μείζον ζήτημα. Όμως πάντα τέτοια
μέρα δίνω κάτι στη μαμά μου. Ένα λουλούδι, μια αγκαλιά, ένα γλυκό που έχω
φτιάξει. Δεν το κάνω για εμένα ή για τη γιορτή αλλά για όλες εκείνες τις φορές
που τσακωνόμαστε.
Το να τσακώνομαι με τη μητέρα μου είναι κάτι που λατρεύω.
Ιδιαιτέρως εάν έχω άδικο. Όταν περνάει η ώρα και συνειδητοποιώ το λάθος μου,
πάω να της ζητήσω συγγνώμη. Είναι συνήθως ξαπλωμένη στο κρεβάτι -οι καβγάδες
μας είναι νυχτοπούλια, βλέπετε- και με παίρνει αγκαλιά. Βάζει το κεφάλι μου πάνω
στο στήθος της και με το ένα της χέρι περνάει τα δάχτυλά της μέσα στα μαλλιά μου.
Δε μου λέει τίποτα. Όμως εγώ ξέρω. Ξέρω ότι τα έχουμε πει όλα. Πόσο με αγαπάει,
πόσο με νευριάζει, πόσο άδικο έχω, πόσο καταπιεστική είναι. Εκείνη τη στιγμή
δημιουργώ τη δική μου γιορτή της μητέρας.
Γιατί το νόημα αυτής της ημέρας αυτό είναι. Να πούμε στη
μαμά μας όλα όσα θέλουμε. Ακόμη και τα άσχημα, τα αρνητικά. Δε ξέρω εάν θέλω η
μητέρα μου να είναι περήφανη για εμένα ή να έχω την έγκρισή της για τις
επιλογές μου. Δε νομίζω πως θέλω να σταματήσω να τσακώνομαι μαζί της και,
σίγουρα, δε θέλω να αμφισβητεί το πόσο δίκιο έχω σε όλα. Το μόνο που θέλω, είναι να ξέρει πόσο μα πόσο την αγαπώ!
Σάββατο 10 Μαΐου 2014
Το βίντεο της ημέρας: Are those reebok or nike?
Το εντυπωσιακό είναι πως ο άλλος κατάλαβε για ποιο τραγούδι μιλούσε ο ακροατής...
Παρασκευή 9 Μαΐου 2014
Το βίντεο της ημέρας: An amazing world
Μια πανέξυπνη και όμορφη διαφήμιση της Ariston
Πέμπτη 8 Μαΐου 2014
Το βίντεο της ημέρας: Parents of the year...
Φάρσα; Τα παιδιά μάλλον δε γέλασαν καθόλου... και με το δίκιο τους.
Τετάρτη 7 Μαΐου 2014
Το βίντεο της ημέρας: Funny beer commercial
Αυτά παθαίνεις άμα πίνεις μπύρες... αργείς στη δουλειά!
Τρίτη 6 Μαΐου 2014
Το βίντεο της ημέρας: Slow down
Μια καμπάνια για ασφαλή οδήγηση από την Αυστραλία
Δευτέρα 5 Μαΐου 2014
Το βίντεο της ημέρας: Have you ever been this worried?
Σκύλος παθαίνει πανικό με τη βουτιά του αφεντικού του
Animation ταινίες: Είναι μόνο για παιδιά;
Τα παιδιά του blog μου έδωσαν την ευκαιρία ν’ αναπτύξω
ένα θέμα για το οποίο ήθελα πολύ καιρό να μιλήσω (και τα ευχαριστώ πολύ γι
αυτό). Το θέμα μου είναι απλό. Οι παιδικές ταινίες μπορούν να είναι εξίσου σοβαρές
με τις κανονικές ταινίες;
Ναι, ναι και πάλι ναι… ΜΠΟΡΟΥΝ. Μην σας πω ότι είναι και καλύτερες (ok, ίσως υπερβάλω λιγάκι) και
θα σας πω αμέσως το γιατί. Επειδή, έχουν τις πιο απλές ιστορίες και μέσα από
αυτές μεταφέρουν μηνύματα στο θεατή με τον πιο απλό τρόπο.
Για του λόγου το αληθές, θα αναφερθώ σε 10 ταινίες animation, που κρύβουν πολύ
περισσότερα από μερικά απλά κινούμενα σχέδια και πολλές στιγμές γέλιου. Προσοχή τα παρακάτω κείμενα περιέχουν spoilers.
10. The Iron Giant (Ο ατσαλένιος γίγαντας)
Ξεκινάω δυναμικά, με μια ταινία που όσες φορές και να την
δω, τόσες θα’ναι και οι στιγμές που θα απολαύσω το κάθε λεπτό της. Σιγά μη δεν
την έβαζα στο top 10 μου (αφού είναι η αγαπημένη μου ταινία ever, ever). Αν και αγαπημένη δεν της βάζω υψηλό νούμερο, διότι το
μήνυμα που περνάει η ταινία είναι απλό και τετριμμένο.
Ένα αγόρι ο Hogwarth,
βρίσκει μία νύχτα ένα τεράστιο ρομπότ, το οποίο έχει δική του νοημοσύνη, δική
του βούληση, και αμνησία… ΚΑΛΑ ΑΚΟΥΣΑΤΕ. Το ρομπότ στάλθηκε στη γη να μας
αφανίσει (αφού είναι η απόλυτη πολεμική μηχανή, όπως αποδεικνύεται στο τέλος)
αλλά επειδή χτύπησε το κεφάλι του, έχει ξεχάσει τα πάντα. Έτσι ο μικρός Hogwarth, κάνει παρέα μαζί
του και αναπτύσσεται μια βαθιά φιλία μεταξύ τους.
Μια ιστορία που μας αποδεικνύει ότι το διαφορετικό δεν είναι
απαραίτητα κακό και δεν πρέπει να το φοβόμαστε, αφού μερικές φορές είναι το
μόνο που μπορεί να μας σώσει.
9. Despicable Me (Εγώ,
ο Απαισιότατος)
Την ταινία αυτή όλοι μας την θυμόμαστε και την αγαπήσαμε λόγω
των minions. Ο
πρωταγωνιστής, λοιπόν, είναι ο Gru που προσπαθεί (μάταια κι αυτός) να γίνει ο πιο δημοφιλής
κακός σ’ ολόκληρο τον πλανήτη. Μια μέρα όμως, παίρνει υπό την προστασία του 3
κοριτσάκια. Κι από εκεί που ήταν ένας μοχθηρός κακός, μετατρέπεται σε έναν
πατέρα που το μόνο που τον ενδιαφέρει, είναι το καλό των κοριτσιών του.
Μια ταινία που μας δείχνει πως ακόμα και οι πιο άκαρδοι, οι
πιο σκληροί, όταν γνωρίσουν τα σωστά άτομα, γίνονται ψυχούλες (τετριμμένη
ιστορία στα παιδικά μεν, αλλά δεν παύει να είναι ένα ωραίο μήνυμα)
8. Wreck it Ralph
Μια ταινία που μας δείχνει πως τα ηλεκτρονικά παιχνίδια
είναι ζωντανά, ότι πίσω από την οθόνη της κονσόλας, κρύβεται ένας κανονικός
κόσμος. Στην ταινία αυτή ο Ralph είναι ο κακός σ’ ένα παιχνίδι, όμως
δεν του αρέσει που έχει αυτό το ρόλο. Παίρνει την απόφαση λοιπόν να γίνει ήρωας,
κάνοντας αυτό που του αρέσει.
Η ιστορία του Ralph μας δείχνει πως ακόμα κι αν μας έχουν στιγματίσει
με ένα συγκεκριμένο τίτλο, είναι στο χέρι μας να το αλλάξουμε αυτό.
7. Finding Nemo
(Ψάχνοντας το Nemo)
Μια οικογενειακή ιστορία με πρωταγωνιστές 2 ψάρια. Όταν ο Marlin χάνει το γιό του, το Nemo, διασχίζει όλο τον
ωκεανό με την παρέα της Dorrie (που μας χαρίζουν άπειρες στιγμές γέλιου), ξεπερνά τους
φόβους του και δεν χάνει ούτε για μια στιγμή το κουράγιο του, αφού το μόνο που
τον ενδιαφέρει είναι να βρει τον γιό του, τίποτε άλλο. Έρχεται αντιμέτωπος με γλάρους,
τσούχτρες, καρχαρίες και τέλος τα βάζει και με τον ίδιο τον άνθρωπο.
Μια ιστορία που διαδραματίζεται στον ωκεανό, με εκπληκτικά
γραφικά και μαγευτικές εικόνες (ένα μεγάλο μπράβο στη Disney, για μια ακόμα φορά), που μας
δείχνει πόσο δυνατός είναι ο δεσμός της οικογένειας και πως η αγάπη του γονιού
προς το παιδί του μπορεί να ξεπεράσει κάθε εμπόδιο.
6. Meet the Robinsons
(Γνωρίζοντας τους Ρόμπινσονς)
Στην ταινία αυτή ο πρωταγωνιστής μας ο Λούις, είναι ένα
ορφανό-διάνοια. Η μητέρα του, όταν ήταν βρέφος, τον παράτησε στα σκαλιά ενός
ορφανοτροφείου χωρίς να δώσει το παραμικρό στοιχείο για την ταυτότητα της. Ο
Λούις, λοιπόν, απελπισμένος που δεν τον έχει υιοθετήσει καμία οικογένεια (λόγω
των επικίνδυνων εφευρέσεων που δημιουργεί κάθε λίγο και λιγάκι) αποφασίζει να
γνωρίσει την πραγματική του μητέρα και να δημιουργήσει την οικογένεια που πάντα
ονειρευόταν.
Η ταινία αυτή μπορώ ν πω, ότι δεν είναι τίποτα το ιδιαίτερο,
μέχρι να πέσουν οι τίτλοι τέλους… Σ’ όλη την ταινία, ακούμε συνέχεια να
επαναλαμβάνουν μια φράση, «Keep Moving Forward».
Στο τέλος, λοιπόν, συνειδητοποιείς πως όλη η ταινία στηρίζεται σε κάποια λόγια
του Walt Disney,
περνώντας ένα σημαντικό μήνυμα για όσους κρατάνε απωθημένα και μένουν προσκολλημένοι
στο παρελθόν, αναμασώντας ξανά και ξανά τις ίδιες σκέψεις και ιδέες, ενώ θα
μπορούσαν να προχωρήσουν μπροστά ανοίγοντας νέους δρόμους και δίνοντας νέες
ευκαιρίες στον εαυτό τους.
5. Toy Story
3
Στις προηγούμενες ταινίες, που δεν νομίζω να υπάρχει άτομο
που δεν τις έχει δει, μας παρουσίαζαν ένα μικρό αγοράκι τον Andy, και τα παιχνίδια του… οι 2
πρωταγωνιστές που κατάφερναν να μπλέκουν συνέχεια σε μπελάδες είναι ο Woody ένας καουμπόης -που
είναι το αγαπημένο παιχνίδι του Andy-
κι ο Buzz, ένας
διαγαλαξιακός σερίφης -το δεύτερο αγαπημένο παιχνίδι του Andy. Στην αρχή ο Woody κι ο Buzz μισούσαν ο ένας τον
άλλον, αλλά μετά έγιναν αχώριστα φιλαράκια. Ενώ λοιπόν έχουμε δει 2 ταινίες με
το ίδιο σχεδόν περιεχόμενο, έρχεται η τρίτη να μας τα ανατρέψει όλα. Ο Andy, όντας μεγάλος κ
ενήλικας πλέον, δεν παίζει πια με τα παιχνίδια του (προφανώς). Τα παιχνίδια
προσπαθούν να του τραβήξουν την προσοχή άλλα μάταια. Μετά από μια σειρά
γεγονότων, έρχεται μια σκηνή λίγων δευτερολέπτων, όπου ο Andy παραδίδει με μισή καρδιά τα
παιχνίδια του, λίγο πριν πάει στο πανεπιστήμιο, ακόμη κι αν είχε να τα
χρησιμοποιήσει χρόνια.
Με μία τόσο απλή σκηνή μας θυμίζει πόσο έχουμε δεθεί με τα
παιχνίδια μας συναισθηματικά κι ας ήταν μόνο κομμάτια από πλαστικό. Πόσο
δύσκολο ήταν για μας, να αποχωριστούμε το παραμικρό παιχνίδι που είχαμε
καταχωνιασμένο, κι ας παίζαμε μαζί του μια φορά στο τόσο. Κι εν τέλη μας κάνει
να καταλάβουμε πως τα παιχνίδια είναι ένα κομμάτι μας, αφού κρατάνε την πιο
σημαντική περίοδο της ζωής μας, την παιδική μας αθωότητα.
4. UP
(Ψηλά στον ουρανό)
Η ιστορία εξελίσσεται γύρω από τον Carl. Στην αρχή της ταινίας βλέπουμε τη
ζωή του από πιτσιρίκι, μέχρι σήμερα που ‘ναι 70 ετών. Βρίσκει ένα κοριτσάκι που
είναι το ίδιο φαντασιόπληκτο με αυτόν, παντρεύονται, στη συνέχεια μαθαίνουν ότι
δεν μπορούν να κάνουν παιδιά κι εν τέλει καταλήγουν να είναι ένα ηλικιωμένο
ζευγάρι μόνο του. Το βασικό είναι πως με την γυναίκα του, ήθελαν πάντα να
ζήσουν μια περιπέτεια σε ένα συγκεκριμένο μέρος. Με τα χρόνια όμως οι
οικονομίες που μάζευαν πήγαιναν σε πιο επείγοντα θέματα, ώσπου μια μέρα η
γυναίκα του πέθανε. (Τώρα που το σκέφτομαι μόνο παιδική δεν είναι αυτή η ταινία
με τόση κατάθλιψη.) Μια μέρα λοιπόν, εκεί που μια πολυεθνική είναι έτοιμη να
του γκρεμίσει το σπίτι, παίρνει τα μπογαλάκια του (για την ακρίβεια όλο το
σπίτι του, με την βοήθεια εκατομμυρίων μπαλονιών, που το έκαναν να πετάει σαν αερόστατο) και
φεύγει για να ζήσει την περιπέτεια που ποτέ δεν έζησε.Μαζί με το σπίτι
κουβαλάει κι ένα προσκοπάκι. το Russell
(κατά λάθος βέβαια), ο οποίος του θυμίζει πως η ηλικία δε σε σταματά από το να
κάνεις πράματα στη ζωή σου.
Το όλο νόημα στην ταινία είναι η στιγμή που ανοίγει το
άλμπουμ φωτογραφιών της γυναίκας του. Ένα άλμπουμ που το φυλούσαν για τις
ξεχωριστές περιπέτειές τους. Το άλμπουμ, λοιπόν, αυτό περίμενε να είναι άδειο.
Αντίθετα η γυναίκα του, το είχε γεμίσει με φωτογραφίες τους και του’χε κάνει
μια αφιέρωση: «Σ’ ευχαριστώ για τις περιπέτειες που μου χάρισες…», δίνοντάς του
να καταλάβει πως όσα είχαν ζήσει μέσα από την καθημερινότητά τους ήταν ήδη
αρκετά. Κι ας μην έκαναν ποτέ παιδιά, εκείνη είχε γίνει ευτυχισμένη δίπλα του
3. Frozen
Μια πρόσφατη ταινία της Disney που αναφέρεται αυτή τη φορά, όχι
στην αγάπη ενός πρίγκιπα και της πριγκίπισσάς του, αλλά ανάμεσα σε 2 αδερφές,
αγαπημένες και αχώριστες όσο τίποτα. Η μεγάλη αδερφή (Elsa) έχει μαγικές δυνάμεις, για την
ακρίβεια μπορεί να παγώνει τα πάντα. Στην ιστορία της ταινίας λοιπόν, η Elsa χτυπάει
την μικρή της αδερφή (Anna)
με τις δυνάμεις της, κατά λάθος. Φοβούμενη ότι μπορεί να της κάνει περισσότερο
κακό, η Elsa απομακρύνεται από αυτήν για πάντα. Η Anna, που δεν έχει πάψει να την αγαπάει
παρόλη την απότομη αλλαγή της, όταν απομακρύνεται από το βασίλειό τους, ξεκινάει
το ταξίδι για να τη βρει. Σε όλη την ταινία η σκηνή με τo μεγαλύτερο νόημα είναι αυτή με τον Olaf, έναν μικρό χιονάνθρωπο
που ζωντανεύει και κρατάει συντροφιά στην Anna. Ενώ είναι μπροστά από το τζάκι ο Olaf κι αρχίζει
να λιώνει, τον παροτρύνει η Anna να απομακρυνθεί. Τότε με ήρεμη φωνή της απαντάει «Για κάποιους
ανθρώπους αξίζει να λιώσεις».
Πρώτη φορά, λοιπόν, προβάλουν σε μια παιδική ταινία την
αδελφική αγάπη να είναι πιο δυνατή ακόμα κι από την ερωτική. Να δίνουν στο
«Φιλί της πραγματικής Αγάπης» που καταφέρνει να σπάει κάθε κατάρα, ένα εντελώς
διαφορετικό νόημα. Και μόνο αυτό νομίζω τα λέει όλα.
2. WALL-E
Τι να πρωτοπώ για αυτή την ταινία; Δεν ξέρω!
Η ιστορία μας πάει στο μέλλον όπου, λόγω των σκουπιδιών, η
γη έχει εγκαταλειφθεί δια παντός. Ο Wall-e, ένα
ρομπότ που έχει μείνει στην επιφάνεια της γης, ανακαλύπτει ένα μικρό φυτό,
ένδειξη ότι η ζωή επανέρχεται στον πλανήτη, παρά τη μόλυνση που υπάρχει. Λόγω
αυτού, γνωρίζει την Eve,
ένα ρομπότ προγραμματισμένο να εντοπίζει μορφές ζωής που μπορούν να αποδείξουν
πως ο πλανήτης είναι κατοικήσιμος πάλι. Μεταξύ τους αναπτύσσεται μια έλξη, και
μπλέκουν σε μια περιπέτεια.
Το νόημα που θέλει να πασάρει, νομίζω, είναι ξεκάθαρο. Ένα
τεράστιο οικολογικό μήνυμα, ένα μέλλον όπου δεν υπάρχει ζωή, κι αυτό χάρη στην
μόλυνση που δημιούργησε και δημιουργεί ο άνθρωπος.
1. Dr.
Seuss’ The Lorax
Μια ακόμα ταινία με μεγάλο οικολογικό μήνυμα. Η ιστορία ξεκινάει
περιγράφοντας έναν πλανήτη -και την ζωή σ’ αυτόν- χωρίς δέντρα! Πως τα έχουν
αντικαταστήσει με μηχανήματα και πως πληρώνουν για να έχουν καθαρό αέρα. Μας
δείχνει το μικρό Ted, που στην προσπάθεια του να κερδίσει την καρδιά
της μικρής Audrey,
ψάχνει να βρει έστω και το τελευταίο δέντρο.
Αν αυτή η ταινία δεν κλονίζει τη παραμικρή οικολογική
συνείδηση μέσα μας, με τα απανωτά μηνύματα που μας βομβαρδίζει για την πορεία
του πλανήτη μας και πόσο δεδομένα έχουμε τα δέντρα, χωρίς να εκτιμάμε και να
καταλαβαίνουμε το πόσο σημαντικά είναι για μας, τότε τι να πω;
Αλέκος
Κυριακή 4 Μαΐου 2014
Το βίντεο της ημέρας: People acting like cats
Πώς θα μοιάζαμε αν συμπεριφερόμασταν σα γάτες;
Για το βιβλίο "Πριν έρθεις εσύ" της Jojo Moyes
Η Λου είναι μια νέα κοπέλα που τα έχει όλα. Ο Γουίλ είναι ένας άντρας που τα είχε όλα. Οι συνθήκες της ζωής τους έφεραν κοντά και τώρα καλούνται να πάρουν μία απόφαση που θα καθορίσει την υπόλοιπη πορεία τους. Όμως, αυτή η απόφαση ανήκει και στους δύο;
Η Λου ζει τη ζωή της φροντίζοντας την οικογένειά της, κάνοντας μια δουλειά που προσπαθεί να της αρέσει και νομίζοντας ότι είναι ερωτευμένη με το αγόρι της. Ο Γουίλ είναι ένας πανέμορφος, πετυχημένος και πλούσιος επιχειρηματίας, ο οποίος ετοιμάζεται να αρραβωνιαστεί με μια ζηλευτή καλλονή. Όλα αλλάζουν όταν η Λου μένει χωρίς δουλειά. Εφόσον τα προσόντα της και τα οικονομικά της δεν της επιτρέπουν να ψάξει και ιδιαίτερα, αποφασίζει να δεχτεί την πρώτη θέση που της προσφέρουν, η οποία είναι ιδιαιτέρως καλοπληρωμένη. Προσλαμβάνεται για να φροντίζει το Γουίλ, ο οποίος μετά από ένα τραγικό ατύχημα έχει χάσει την ικανότητα της κίνησης και δε μπορεί να νιώσει τίποτα στο σώμα του.
Αυτοί οι δύο άνθρωποι καλούνται να ζήσουν μαζί και να αντιμετωπίσουν τις αλλαγές που θα φέρει στη ζωή τους η γνωριμία τους. Γιατί ο Γουίλ έχει αποφασίσει πως σε 6 μήνες θα κάνει ευθανασία. Αλλά ο έρωτας έρχεται εκεί που δεν το περιμένουν. Και ο Γουίλ δείχνει στη Λου πως δεν έχει σημασία πόσα έχεις ή πόσα μπορείς να κάνεις με το σώμα σου. Αρκεί, όσα σκέφτεσαι και ζεις, να είναι τα δικά σου θέλω. Η λήξη των 6 μηνών πλησιάζει επικίνδυνα. Η απόφαση πρέπει να παρθεί. Όμως, σε ποιον θα ανήκει τελικά;
Η αλήθεια είναι πως πρώτα το διάβασα στα αγγλικά, μη γνωρίζοντας πως είχε ήδη μεταφραστεί από τον Ψυχογιό με τον τίτλο «Πριν έρθεις εσύ». Ομολογώ πως, παρόλο που προτιμώ να το σκέφτομαι με τον πρωτότυπο τίτλο του, η μετάφραση είναι εξαιρετική. Ομολογώ επίσης, πως μου αρέσει περισσότερο το εξώφυλλο της ελληνικής έκδοσης.
Ένα συγκλονιστικό, μοναδικό βιβλίο, από αυτά που σε στιγματίζουν διαβάζοντάς τα. Με έκανε να σκεφτώ πολλά πράγματα. Όχι για τη ζωή ή το θάνατο, αλλά για τον τρόπο που πορεύομαι και αποφασίζω. Για το εάν λογοδοτώ ή εάν οφείλω να λογοδοτώ και σε άλλους για τα "θέλω" και τις αποφάσεις μου. Όπως ο Γουίλ πρέπει να καταλήξει, εάν η απόφαση για τη ζωή του ανήκει και σε αυτούς που αγαπά και τον αγαπούν.
Ένα δύσκολο βιβλίο, αλλά τόσο τρυφερό και ευαίσθητο. Άρτια γραμμένο, με υπέροχες περιγραφές των συναισθημάτων που βιώνουν οι ήρωες. Σου προκαλεί αγωνία μέχρι την τελευταία στιγμή. Στο τέλος, με τον έναν ή τον άλλον τρόπο, έρχεται η κάθαρση αλλά και το νόημα της ζωής. Ένα νόημα που συνοψίζεται στις τελευταίες λέξεις του βιβλίου!!!
Το βιβλίο κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Ψυχογιός με τον τίτλο «Πριν έρθεις εσύ»
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)
.jpg)
