Τετάρτη 21 Μάη, νωρίς το μεσημέρι. Κάπου κοντά στην Ακαδημίας, τρέχω να προλάβω το λεωφορείο για τη δουλειά. Ξαφνικά βλέπω μπροστά μου τον άνθρωπο με το κόκκινο γιλέκο. Ήξερα καλά ποιος ήταν και τι έκανε. Είχα συναντήσει και άλλους με το κόκκινο γιλέκο, σε διάφορες περιοχές της Αθήνας. Ποτέ όμως δεν είχα σταματήσει, μέχρι εκείνη τη στιγμή. Πάντα δικαιολογίες του τύπου, δεν έχω αρκετά λεφτά, δεν έχω αρκετό χρόνο, δεν... δεν... δεν!
Οι άνθρωποι με το κόκκινο γιλέκο είναι διαπιστευμένοι πωλητές του περιοδικού "Σχεδία". Από την τιμή του περιοδικού, η οποία είναι 3,00 ευρώ, το 50% εισπράττεται κατευθείαν από τον πωλητή. Οι πωλητές είναι άστεγοι, άνεργοι, ή με εισόδημα κάτω από το όριο της φτώχειας, με όρεξη για δουλειά, με όνειρα και βλέμμα γεμάτο γαλήνη. Δεν επαιτούν, αλλά εργάζονται πουλώντας το περιοδικό.
Εκείνη την ημέρα λοιπόν, για κάποιο λόγο, στάθηκα και πήρα την απόφαση. Πλησίασα τον πωλητή και αγόρασα το περιοδικό. Εισέπραξα ένα τεράστιο χαμόγελο και το πιο ευγενικό "Ευχαριστώ πολύ"¨που έχω ακούσει στη ζωή μου. Συνέχισα για να προλάβω το λεωφορείο και μόλις μπήκα μέσα άρχισα να ξεφυλλίζω τη "Σχεδία".
Ανακάλυψα πόσο καλοδουλεμένο και άρτιο είναι. Πόσο φροντισμένο είναι το περιεχόμενο και το στήσιμό του. Μου έκανε ιδιαίτερη εντύπωση η συνέντευξη του κυρίου Τάκη για το φίλο του -σκύλο του- Ρομίνο. Θυμήθηκα την Ηρώ και το Μαξ. Την αγάπη και τη φιλία τους. Μετά διάβασα την εκπληκτική συνέντευξη της λατρεμένης Τζόαν Μπάεζ. Αλλά αυτό που μου άρεσε περισσότερο, ήταν η καταγραφή των εμπειριών άλλων πωλητών του περιοδικού.
Αγοράστε το περιοδικό "σχεδία". Αν όχι για να βοηθήσετε τους εργαζόμενούς του, αν όχι για το πολύπλευρο και γεμάτο ενδιαφέρον περιεχόμενο του, τότε για εκείνο το ζεστό χαμόγελο και το ειλικρινές "ευχαριστώ πολύ".
Μαρία
.jpg)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου