Μωρό τρομάζει κόσμο
Τετάρτη 30 Απριλίου 2014
Γιατί δεν ψωνίζουμε ζώα από pet shop (puppy mills)
Στο κείμενό
μου για το Μαξ, σας είπα πως θα μιλήσουμε για το γιατί δεν αγοράζουμε ζωάκια
από τα pet shops και γενικά γιατί δεν στηρίζουμε τα μαγαζιά αυτά που πουλάνε ζώα. Ήρθε η ώρα να κρατήσω το λόγο μου. Θα ξεκινήσω
λέγοντάς σας πως δεν είμαι ειδικός, ούτε το παίζω φιλόζωη, επειδή απλά τυχαίνει
να είμαι ιδιοκτήτρια σκύλου. Απλώς, με αφορμή την απόκτηση του Μαξ, έψαξα πολύ
στο ίντερνετ και έμαθα πάρα πολλά πράγματα για τα οποία δεν είχα ιδέα. Πράγματα
που με σόκαραν, άγνωστα για τους περισσότερους και που δεν φανταζόμουν καν ότι
μπορεί να συμβαίνουν. Ίσως κι εγώ να είχα αγοράσει σκύλο από pet shop, αν δεν αποφάσιζε να με υιοθετήσει
ένα από το δρόμο. Ευτυχώς, η έλευση του Μαξ στη ζωή μου, δεν το επέτρεψε να
συμβεί αυτό. Και τώρα που γνωρίζω, δεν πρόκειται ποτέ να προβώ σε μια τέτοια
πράξη. Έψαξα κι έμαθα. Θέλοντας λοιπόν να τα μοιραστώ, όλα όσα έμαθα, μαζί σας
και να ευαισθητοποιήσω και άλλους, αποφάσισα να γράψω για αυτά.
Στην εποχή
που ζούμε, με το ίντερνετ να αποτελεί πλέον αναπόσπαστο μέρος της ζωής των
περισσότερων ανθρώπων, η πρόσβαση σε οποιουδήποτε είδους πληροφορίες είναι
παιχνιδάκι, ειδικά για τους νέους ανθρώπους που "παίζουν την τεχνολογία στα
δάχτυλα". Παρόλα αυτά, είναι πολύ μεγάλο το ποσοστό που αγνοεί τι συμβαίνει με
τα σκυλιά στα pet shops. Η αλήθεια είναι πως και στο ίντερνετ να ψάξεις δεν είναι
εύκολο να βρείς αυτές τις πληροφορίες, αν δεν ξέρεις τι ακριβώς ψάχνεις, καθώς
αν γράψεις στο google για pet shop, τα περισσότερα αποτελέσματα είναι από
μαγαζιά που πουλάνε ζώα. Ούτε λόγος, όμως, δε γίνεται πουθενά για puppy mills.
Και
μπαίνουμε στο προκείμενο. Τι είναι αυτό το puppy mills, θα μου πείτε. Είναι παράνομα εκτροφεία,
εκεί από όπου προέρχονται τα γλυκούλικα
σκυλάκια, που βλέπετε να επιδεικνύονται, σε υπερβολικά μικρά κλουβάκια και σε
καθόλου κατάλληλες συνθήκες διαβίωσης, στις βιτρίνες των pet shop, περιμένοντας κάποιον ανίδεο που θα
ενθουσιαστεί με τις γλυκές τους φατσούλες, να τα πάρει και να βοηθήσει
,δυστυχώς, στη συντήρηση αυτής της βιομηχανίας. Ο πωλητής θα σας πει για την "καθαροαιμία" του, τα χαρτιά του (θα παραλείψει βέβαια να αναφέρει πως πλέον,
χαρτιά φτιάχνουν και στο περίπτερο) και –κατά πάσα πιθανότητα- ότι προέρχεται
από εκτροφείο του εξωτερικού. Δεν είναι όμως τα πράγματα τόσο ρόδινα, όσο θα
σας τα παρουσιάσει ο πωλητής του μαγαζιού. Αν δεν με πιστεύετε, βάλτε στο google τον όρο puppy mills και δείτε τι αποτελέσματα θα σας
βγάλει. Μόνο να εφιστήσω την προσοχή σε όσους δεν έχουν γερό στομάχι, καθώς
κάποιες από τις εικόνες είναι αρκετά σκληρές
Κατ’αρχάς να
ξεκαθαρίσουμε κάτι. ΠΟΤΕ κανένας υπεύθυνος και σωστός εκτροφέας δε θα έδινε τα κουτάβια
του, που με τόσο κόπο και αγάπη έχει φροντίσει, χωρίς να ξέρει πού θα
καταλήξουν και πώς. Ο άνθρωπος που έχει αφιερώσει τη ζωή του στην ανατροφή και
τη σωστή συνέχιση μιας ράτσας από υγιείς γονείς, όταν πρόκειται να δώσει τα
κουτάβια θα το ψάξει περισσότερο κι από αυτόν που θα τα πάρει. Θα "ξεψαχνίσει" τον υποψήφιο, για να σιγουρευτεί όχι μόνο για την ευζωία του κουταβιού του,
αλλά και για την καταλληλότητα του ανθρώπου που θέλει να το αναλάβει και θα τα
δώσει μόνο σε ανθρώπους που έχει εγκρίνει, βάσει των συνθηκών ζωής, την
καταλληλότητα της ράτσας για τον ιδιοκτήτη/οικογένεια κτλ. Και μετά την αγορά,
θα είναι πάντα δίπλα στους νέους ιδιοκτήτες, με συμβουλές και βοήθεια και δεν
θα το δώσει μόνο για να πάρει τα λεφτά και μετά... "μπουχός". Προσοχή, μιλάμε
για υπεύθυνους και σωστούς εκτροφείς. Όχι για πωλητές κουταβιών.
Και
επανερχόμαστε στα puppy mills. Σε αυτού του είδους τις "επιχειρήσεις" τα σκυλιά
κρατούνται σε άθλιες, ανθυγιεινές συνθήκες, χωρίς μέριμνα για την ευζωία τους, με
μοναδικό σκοπό της –σύντομης συνήθως- ζωής τους να αναπαράγονται ασύστολα. Για
να είναι μεγαλύτερο το κέρδος, τα λειτουργικά έξοδα, ακόμα και τα βασικά και
απολύτως απαραίτητα, εκμηδενίζονται. Δεν υπάρχει κτηνιατρική περίθαλψη, σωστή
διατροφή ή αξιόλογες συνθήκες διαμονής για τα ζώα αυτά. Αν κάποιο αρρωστήσει ή
πάψει να είναι σε θέση να μπορεί να γεννά η μοίρα του είναι προδιαγεγραμμένη.
Στην καλύτερη των περιπτώσεων θα πεταχτεί, ίσως και να δοθεί για πειραματόζωο και
στη χειρότερη θα θανατωθεί. Και φυσικά δε μιλάμε για ευθανασία από κάποιον
κτηνίατρο. Σπάνια τα σκυλιά αυτών των "εκτροφείων" φτάνουν να ζουν παραπάνω από
5 χρόνια.
Πολλά τέτοια
παράνομα εκτροφεία λειτουργούν σε όλη την Ελλάδα. Και στην Αθήνα και στην
επαρχία και παντού. Κυρίως βέβαια σε κάπως απομακρυσμένες περιοχές (μην μας
πάρουν και χαμπάρι και μας κλείσουν το χρυσωρυχείο, άσε που μπορεί να τρέχουμε
και σε δικαστήρια). Ένα τέτοιο μπορεί να βρίσκεται δίπλα σας, στο εξοχικό σας,
μπορεί να το διατηρεί ο γείτονας σας και να μην έχετε ιδέα. Εγώ δεν είμαι
ειδικός κι ούτε γνωρίζω πάρα πολλά για το θέμα, παρά μόνο όσα έχω διαβάσει και
ακούσει από ανθρώπους που ασχολούνται και γνωρίζουν. Αν ενδιαφέρεστε να μάθετε
αναλυτικότερα μπορείτε να μπείτε σε αυτές τις σελίδες και να μάθετε τα πάντα.
Δε θα μπω
καν στον κόπο να επιχειρηματολογήσω για το ηθικό ή μη, της αγοράς μιας ζωντανής
ψυχούλας από κατάστημα, σα να είναι ένα ζευγάρι παπούτσια. Ο καθένας μπορεί,
νομίζω, να το σκεφτεί και να καταλήξει σε ένα συμπέρασμα μόνος του. Για μένα τα
πράγματα είναι ξεκάθαρα πλέον.
Αν επιμένετε
στην αγορά κουταβιού και δεν σας αρέσει η ιδέα της υιοθεσίας (που δεν
καταλαβαίνω γιατί να μην σας αρέσει αλλά ok, αυτή είναι δική μου άποψη και δεν
είναι αυτό το θέμα μας) απευθυνθείτε σε νόμιμο εκτροφέα, μέσω του Κυνολογικού Ομίλου
Ελλάδος (ΚΟΕ). Ναι, θα το πληρώσετε πιο ακριβά από το pet shop. Σκεφτείτε όμως, πως τα λεφτά που θα "γλιτώσετε", θα τα δώσετε -κατά πάσα πιθανότητα- υπέρδιπλα στους κτηνιάτρους
αργότερα. Ή μήπως αν σας βγει "ελαττωματικό" το κουτάβι, θα το παρατήσετε στο
δρόμο; Άνθρωποι που αγοράζουν κουτάβια από pet shop συνήθως, ύστερα από λίγο καιρό, διαπιστώνουν πως είναι άρρωστα,
με σοβαρές ανίατες ασθένειες, έχουν γενετικά ελαττώματα και καταλήγουν
να χρειάζονται πολυέξοδες κτηνιατρικές επεμβάσεις (όταν καταφέρουν να
επιβιώσουν). Με αποτέλεσμα κάποιοι από αυτούς, μην αντέχοντας τις ευθύνες ή και
τα έξοδα, να τα παρατούν. Κι άλλα δυστυχισμένα αδέσποτα και μάλιστα άρρωστα, να γεμίζουν τους δρόμους.
Τι άλλο θα
μπορούσα να σας πω, πραγματικά δεν ξέρω. Το θέμα αυτό με κούρασε πολύ και
η έρευνα ήταν εξουθενωτική, από όλες τις απόψεις. Θα μπορούσα να σας περιγράψω
πολύ γλαφυρότερα τις καταστάσεις αυτές και να σας παρουσιάσω φωτογραφίες που
δεν χρειάζονται περαιτέρω εξηγήσεις, αλλά επέλεξα αυτό να το αφήσω στην κρίση
του καθενός, αν θέλει να δει μόνος του ή όχι. Το ίντερνετ το έχετε άλλωστε -για
να διαβάζετε αυτό το κείμενο- άρα κι η δύναμη της πληροφόρησης, τώρα που ξέρετε
τι να ψάξετε, είναι στα χέρια σας.
Μακάρι κάποια
μέρα να μιλάμε για αυτά σα μια κακιά ανάμνηση, σαν πρακτικές καταδικασμένες στη
λήθη. Μακάρι το κράτος και οι υπεύθυνοι φορείς να ασχοληθούν σοβαρά με το θέμα
και όλοι οι υπεύθυνοι να λογοδοτήσουν στη δικαιοσύνη. Όσο για το τι μπορούμε να
κάνουμε εμείς από την πλευρά μας, για την εξάλειψη του φαινομένου αυτού, είναι
απλό. Δεν αγοράζουμε ζώα από pet shop, δεν ψωνίζουμε τίποτα από αυτά που
πουλάνε αυτά τα μαγαζιά και γενικώς δε στηρίζουμε αυτές τις επιχειρήσεις. Αν σταματήσει
η ζητήση, τότε οι επιτήδειοι δεν θα έχουν που να «ξεφορτωθούν» το εμπορευμά
τους κι ίσως να σταματήσουν πια να εκμεταλλεύονται αθώες ζωές, ανίκανες να
υπερασπιστούν τους εαυτούς τους.
Ηρώ
Τρίτη 29 Απριλίου 2014
Το βίντεο της ημέρας: Sorry...
Όταν ο Χάρος δε μπορεί να κάνει τη δουλειά του
Δευτέρα 28 Απριλίου 2014
Κυριακή 27 Απριλίου 2014
Παρασκευή 25 Απριλίου 2014
Το βίντεο της ημέρας: Use condoms
Ένας καλός λόγος να χρησιμοποιείτε προφυλακτικό
Πέμπτη 24 Απριλίου 2014
Το βίντεο της ημέρας: More than medication
Μερικές φορές η ιατρική και τα φάρμακα δεν είναι το μόνο που χρειάζεται
Για το βιβλίο "Σάπιο φεγγάρι" της Σάλι Γκάρντνερ
Αναρωτιέμαι τι θα είχε γίνει αν…
Αν ο Έκτορας δεν είχε πάει να τη βρει.
Αν δεν είχε κρατήσει κρυφό το τρομερό μυστικό.
Αν…
Τότε, μάλλον θα έλεγα στον εαυτό μου μια άλλη ιστορία.
Βλέπετε, τα «αν» είναι αμέτρητα, όπως και τα άστρα.
O Έκτορας και ο Στάντις είναι φίλοι. Ζουν στη Ζώνη Επτά, σε μια περιοχή όπου όλοι οι κάτοικοι βρίσκονται υπό στενή παρακολούθηση. Όταν ανακαλύπτουν τα σχέδια της Μητρόπολης για τη δημιουργία ενός ψεύτικου Φεγγαριού, η ζωή τους παίρνει μια τρομακτική τροπή. Και ο Στάντις συνειδητοποιεί ότι πρέπει να αντισταθεί.
Μια εξαιρετικά πρωτότυπη και συγκινητική ιστορία για
τη δύναμη της φιλίας και της εμπιστοσύνης.
Από μικρή διάβαζα και αγαπούσα τον Albert Camus. Φυσικά δε θεωρώ πως στα 15 μπορούσα να καταλάβω το νόημα των λόγων του, τη φιλοσοφία του αλλά και το πόσο θα με επηρέαζαν, πολύ αργότερα, τα γραπτά του. Τα διαβάζω ξανά και ξανά και κάθε φορά εισπράττω καινούρια συναισθήματα και σκέψεις. Υπάρχει όμως ένα συγκεκριμένο βιβλίο του- το οποίο πρωτοδιάβασα στο γυμνάσιο- που με ακολουθεί ακόμη. Αναφέρομαι στον "Ξένο". Αν και το αγαπημένο μου είναι "Οι Δίκαιοι", "Ο Ξένος" είναι το βιβλίο που έχω διαβάσει περισσότερες φορές στη ζωή μου. Υπάρχει ένα συγκεκριμένο χαρακτηριστικό στη γραφή του Camus γενικότερα, αλλά ιδιαιτέρως σε αυτό το βιβλίο, το οποίο με γοητεύει. Είναι η απλότητα.
Διαβάζοντας τον Camus, αποφάσισα ότι τα σημαντικότερα "πράγματα" λέγονται με τα πιο απλά λόγια. Όταν ο Μερσώ, ο ήρωας του στον "Ξένο", περιγράφει λιτά και λυρικά τον ήλιο, ο Camus θέλει να μας κάνει κοινωνούς της σχέσης του ατόμου με την κοινωνία. Αντίστοιχα στο "Σάπιο Φεγγάρι" όταν ο Στάντις μας γνωρίζει τον κολλητό του τον Έκτορα, η συγγραφέας Sally Gardner προσπαθεί να μας κάνει να αναγνωρίσουμε το δεύτερο εαυτό μας. Εκείνον τον εαυτό που θέλει να αντισταθεί. Να επαναστατήσει και να αγωνιστεί για τη δικαιοσύνη.
Η Gardner με απίστευτα λιτή και ανεπιτήδευτη γραφή -σε σημείο να αναρωτιέσαι εάν το "Σάπιο Φεγγάρι" είναι ένα παραμύθι για παιδιά- μας μεταφέρει σε μια φαινομενικά άγνωστή μας κοινωνία, η οποίο θυμίζει έντονα τη ναζιστική Γερμανία. Όμως, κατά τη γνώμη μου, η όποια ομοιότητα αρχίζει και τελειώνει εκεί. Γιατί η συγγραφέας μας παρουσιάζει ουσιαστικά τη δική μας κοινωνία και τοποθετεί τους εαυτούς μας μέσα σε αυτή. Όλα τα κομμάτια μας. Ακόμη κι εκείνο που θέλει να φωνάξει αλλά φοβάται ή δειλιάζει ή έχει βολευτεί. Ακόμη κι εκείνο το κομμάτι μας, που συμβιβάζεται εντελώς συνειδητά, βρίσκοντας καταφύγιο στα ιλουστρασιόν ρεπορτάζ των ειδήσεων, πιστεύοντας ότι όλα θα πάνε, από μόνα τους, καλύτερα. Η μετάφραση και η επιμέλεια του βιβλίου είναι εξαιρετικά προσεγμένες και άρτιες, αλλά αυτό που μου έκανε ιδιαίτερη εντύπωση είναι το εξώφυλλο. Τόσο απλό αλλά και τόσο μοναδικό. Ακριβώς όπως η ιστορία που "ντύνει".
Το "Σάπιο Φεγγάρι" είναι ένα αλληγορικό βιβλίο, το οποίο καταφέρνει πολλά. Καταφέρνει πολλά, μόνο εάν κατανοήσεις ότι ο χωροχρόνος του και οι ήρωες του είναι διαχρονικοί. Πρόκειται για ένα σπουδαίο βιβλίο, απίστευτα επίκαιρο. Προσωπικά, παρά τη φαινομενική απλοϊκότητα του, με βασάνισε ανελέητα και εξακολουθεί να με βασανίζει. Είμαι γεμάτη ερωτήματα. Γιατί άραγε ο Σταντις έχει διαφορετικό χρώμα ματιών? Τι έπαθαν οι γονείς του? Ποιος είναι ο Φεγγαράθρωπος και γιατί δε μιλάει? Το φεγγάρι είναι ψεύτικο ή ο πλανήτης Λουλουδία?
Ναι... σίγουρα, πρόκειται για ένα σπουδαίο βιβλίο, το οποίο επιβεβαίωσε την απόφαση που πήρα μικρότερη διαβάζοντας τον Camus. Τα πιο σπουδαία "πράγματα" λέγονται ή γράφονται με τα πιο απλά λόγια!!!
Το Σάπιο Φεγγάρι κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Ψυχογιός.
Τετάρτη 23 Απριλίου 2014
Τρίτη 22 Απριλίου 2014
Δευτέρα 21 Απριλίου 2014
Το βίντεο της ημέρας: Τι είναι πιο επικίνδυνο από κολύμβηση με καρχαρία;
Μπορεί να συμβεί σε μια στιγμή... για αυτό προσοχή!
Κυριακή 20 Απριλίου 2014
Σάββατο 19 Απριλίου 2014
Παρασκευή 18 Απριλίου 2014
Το βίντεο της ημέρας: Η πρώτη της χυλόπιτα
Κι ο καρδιοκατακτητής συνεχίζει το χορό του cool κι ατάραχος!
Πέμπτη 17 Απριλίου 2014
Το βίντεο της ημέρας: Ζώα και τραμπολίνο
Κι εσείς νομίζατε πως μόνο οι άνθρωποι κάνουν τραμπολίνο;
Τετάρτη 16 Απριλίου 2014
Το βίντεο της ημέρας: Μωράκια δοκιμάζουν λεμόνι για πρώτη φορά
Η πρώτη ξινίλα της ζωής τους...
Τρίτη 15 Απριλίου 2014
Το βίντεο της ημέρας: οι 50 πιο εκνευριστικές στιγμές των video games
Οι στιγμές που μας εκνευρίζουν περισσότερο στα video games
Παρουσίαση βιβλίου: "Μη με ξεχάσεις"
Το νεοσύστατο blog μας δημιουργήθηκε με πολύ αγάπη και έχοντας σκοπό να φιλοξενήσει συζητήσεις και απόψεις για τα... πάντα. Κάτι τέτοιο γίνεται φανερό και από την επικεφαλίδα μας. Ο κάθε συντάκτης έχει τις δικές του προτιμήσεις. Προσωπικά μία είναι η μεγάλη αγάπη της ζωής μου, τα βιβλία!
Γι' αυτό, φυσικά, δε θα μπορούσα να λείψω από την παρουσίαση βιβλίου, που έλαβε χώρα την Πέμπτη 10 Απριλίου 2014 στο Βιβλιοπωλείο Φλωράς στον Κορυδαλλό. Η εκδήλωση αφορούσε ένα εξαιρετικό βιβλίο και μια αγαπημένη συγγραφέα και φίλη. Η Γιώτα Παπαδημακοπούλου παρουσίασε το δεύτερο λογοτεχνικό της έργο "Μη με ξεχάσεις", το οποίο κυκλοφόρησε το Δεκέμβριο του 2013 από τις εκδόσεις ΜΑΤΙ.
Η εκδήλωση της Πέμπτης όμως είχε ξεχωριστό χαρακτήρα. Οι υπεύθυνοι των Βιβλιοπωλείων Φλωράς στον Κορυδαλό μας φιλοξένησαν με ιδιαίτερη φροντίδα. Σε ένα μικρό και ζεστό χώρο, προσφέροντάς μας καφεδάκι, η συγγραφέας μας προέτρεψε να κουβεντιάσουμε όλοι μαζί για το βιβλίο της, επιλέγοντας να ακούσει τις γνώμες και τις απορίες μας. Κάποιοι είχαμε διαβάσει το βιβλίο, άλλοι όχι. Όμως όλοι επιθυμούσαμε να κάνουμε πολλές ερωτήσεις. Η Γιώτα δε μας απογοήτευσε, καθώς η συζήτηση διήρκεσε σχεδόν δύο ώρες.
Φυσικά, δε μπορούσε να μην ερωτηθεί για την πρωτοπρόσωπη, αναδρομική, αφηγηματική τεχνική που χρησιμοποιεί στο "Μη με ξεχάσεις", καθώς και για τις δυσκολίες που συνάντησε στην ολοκλήρωση του έργου της. Μας μίλησε για τις επιρροές και τις λογοτεχνικές της προτιμήσεις, καθώς και την άποψη που έχει για την εγχώρια αλλά και την παγκόσμια λογοτεχνία. Θελήσαμε να μάθουμε λίγα πράγματα για το επόμενο λογοτεχνικό της εγχείρημα και πρόθυμα μας έκανε το χατήρι, αν και είναι νωρίς ακόμα. Πρόκειται, λοιπόν, για ένα βιβλίο με ιδιαίτερο θέμα, κοινωνικού περιεχομένου και για να μεταφέρω ακριβώς τα λόγια της συγγραφέως, "Θεωρώ πως είναι ότι καλύτερο έχω γράψει".
Στη συνέχεια υπέγραψε αντίτυπα του βιβλίου της, και συνομίλησε με τον καθένα μας ξεχωριστά.Ειλικρινά ήταν μια πολύ όμορφη βραδιά, απομακρυσμένη από βαρετά, απρόσωπα στιγμιότυπα.
Λίγα λόγια για το βιβλίο
Το "Μη με ξεχάσεις" είναι η ιστορία του Αντρέα, ο οποίος έχει μόλις μία εβδομάδα για να πείσει την Αλεξάνδρα, την καλύτερή του φίλη, πως είναι ο άντρας της ζωής της. Για να τα καταφέρει όμως πρέπει να ξεπεράσει τους φόβους του, αλλά και να ανταγωνιστεί τον εκλεκτό της καρδιά της, ο οποίος μοιάζει βγαλμένος από παραμύθι και της προσφέρει όλα αυτά που ο Αντρέας δεν έχει τολμήσει ούτε καν να σκεφτεί.
Το να χρησιμοποιείς πρωτοπρόσωπη, πολυεπίπεδη αφήγηση είναι μια τολμηρή κίνηση. Η συγγραφέας όμως φέρνει σε πέρας την πρόκληση και προσφέρει στο αναγνωστικό κοινό ένα βιβλίο ψυχογραφικό, άρτιο, το οποίο διαβάζεται μονορούφι.Ο "Αντρέας" είναι ένας ήρωας εξαιρετικά δομημένος. Και η πένα της συγγραφέως τόσο δουλεμένη, που αν δε διαβάσεις το όνομα στο εξώφυλλο , θα υποθέσεις πως το βιβλίο έχει γραφτεί από άντρα. Σε αρκετά σημεία, η γλώσσα δεν είναι απλώς τολμηρή, αλλά "κάφρικη". Άλλο ένα λογοτεχνικό ρίσκο, σε μία εποχή όπου συνηθίζεται η σοβαροφάνεια και ο συντηρητισμός στα βιβλία. Ένα βιβλίο το οποίο με διασκέδασε και μου έδωσε τροφή για σκέψη. Άραγε τι θα συμβεί, όταν αποφασίσεις πως πρέπει να κυνηγήσεις το όνειρό σου, την ίδια στιγμή που εκείνο έχει αρχίσει να απομακρύνεται;
Μπορείτε να επισκεφθείτε το blog της συγγραφέως: http://culture21century.blogspot.gr/
Μαρία
Δευτέρα 14 Απριλίου 2014
Popovers και άλειμμα σοκολάτας
Η μαγειρική για μένα είναι απόλαυση! Μου αρέσει πάρα πολύ να
ψάχνω συνταγές, να δοκιμάζω πράγματα, να πειραματίζομαι με υλικά και να ταΐζω
κόσμο. Κάθε άνθρωπος που ασχολείται -από επιλογή κι όχι μόνο από υποχρέωση- με
την κουζίνα είμαι βέβαιη ότι θα συμφωνήσει μαζί μου, όταν λέω τι τεράστια ευτυχία
είναι, να βλέπεις πως όσοι δοκιμάζουν τα φαγητά και τα γλυκά σου μένουν
ικανοποιημένοι και το ευχαριστιούνται πραγματικά.
Έχοντας παρακολουθήσει πολλά blogs μαγειρικής
τα τελευταία χρόνια, είχε περάσει πολλές φορές από το μυαλό μου να δημιουργήσω
κι εγώ ένα. Οι συγκυρίες, βέβαια, τα έφεραν έτσι ώστε, όχι μόνο να φτιάξω ένα blog με
φίλους, αλλά να είναι και ποικίλης ύλης (σαν γυναικείο περιοδικό ακούγεται
αυτό) όπου μπορώ να γράψω για όλα όσα μου αρέσουν και με απασχολούν. Δε
γινόταν, λοιπόν, να μην συμπεριλάβουμε στις κατηγορίες μας κι αυτή της
μαγειρικής, εφόσον συμμετέχω κι εγώ σε αυτό.
Ψάχνοντας να βρω ποια θα είναι η πρώτη μου ανάρτηση σε αυτή
την κατηγορία, θέλοντας να είναι κάτι που έχω φτιάξει αρκετές φορές κι είχε μια
κάποια επιτυχία, αναπόφευκτα πήγε το μυαλό μου στο τι έχω φτιάξει για τους
φίλους μου, που είναι οι μεγαλύτεροι οπαδοί της μαγειρικής μου και τους
ευχαριστώ και δημόσια για αυτό. Ήταν λοιπόν εύκολο να αποφασίσω τελικά να σας
παρουσιάσω αυτά τα ιδιαίτερα ψωμάκια, που έφτιαξα για το πρώτο μου τραπέζι για
φίλους και που φτιάχνω πολύ συχνά, από τότε, μετά από πιέσεις και απαιτήσεις
των προαναφερθέντων φίλων. Αλλά τι, σκέτα; Όχι βέβαια θα τα συνοδεύσουμε με ένα ωραιότατο άλειμμα σοκολάτας, που πρωτοέφτιαξα για πρωϊνό με φίλες και
επιδοκιμάστηκε δεόντως (κυρίως από μένα). Ελπίζω να χαρείτε τις συνταγές μου κι εσείς, παρέα με αγαπημένα πρόσωπα και να μείνετε ικανοποιημένοι. Πάμε να τις δούμε λοιπόν και καλή μου μας επιτυχία.
Popovers (για 12 ψωμάκια)
Τα popovers, είναι πολύ, πολύ, πολύ εύκολα στην προετοιμασία (αλήθεια πάρα πολύ εύκολα, δεν υπερβάλλω), γευστικότατα και λέω πως είναι ιδιαίτερα καθώς προσαρμόζονται σε όλα τα γούστα.Γίνονται αλμυρά, γλυκά ή και τελείως ουδέτερα σε γεύση. Εγώ σας δίνω τη συνταγή για ουδέτερα (τέλεια για πρωϊνό) κι εσείς την προσαρμόζετε ανάλογα με τα γούστα σας. Λίγα υλικά, λίγος χρόνος προετοιμασίας, δυο μικρά μυστικά κι έτοιμα. Πάμε για τα υλικά και την εκτέλεση.
Υλικά
 |
| Τα υλικά εδώ είναι για μια δόση (6 ψωμάκια) |
- 4 αυγά
- 2 φλυτζάνια του τσαγιού γάλα
- 2 φλυτζάνια του τσαγιού αλεύρι
- 1/2 κουταλάκι γλυκού αλάτι
Εκτέλεση
Προθερμαίνουμε το φούρνο στους 220 βαθμούς. Βουτυρώνουμε και αλευρώνουμε μια φόρμα, σαν αυτές για τα cupcakes, και βάζουμε στο ψυγείο.
Σπάμε τα αυγά σε μπολ και χτυπάμε λίγο, ίσα να ανακατευτούν οι κρόκοι με τα ασπράδια. Ρίχνουμε το γάλα και το αλάτι, ανακατεύουμε πάλι μια-δυο φορές και τέλος προσθέτουμε το αλεύρι και ανακατεύουμε ξανά, ίσα να αναμιχθούν τα υλικά. Σε αυτό το σημείο αν θέλουμε να τα κάνουμε αλμυρά ή γλυκά προσθέτουμε τα "επιπλέον" υλικά μας (π.χ. τυρί, ζαμπόν, ζάχαρη, κανέλα ή ό,τι άλλο τραβάει η όρεξή μας) και ρίχνουμε κι ένα τελευταίο ανακάτεμα. Βγάζουμε τη φόρμα από το ψυγείο και μοιράζουμε το μείγμα στις θήκες ομοιόμορφα. Γεμίζουμε, αφήνοντας λίγο κενό κι όχι μέχρι να καλυφθεί η κάθε θήκη. Τα βάζουμε στη μεσαία σχάρα του φούρνου και ψήνουμε για 20 λεπτά στους 220 και για άλλα 20 λεπτά στους 175.
Μυστικό νούμερο 1: Για να φουσκώσουν σωστά και να είναι επιτυχημένη η συνταγή μας, δεν ανοίγουμε καθόλου το φούρνο μέχρι να ολοκληρωθεί το ψήσιμο.
Μυστικό νούμερο 2: Αφού τα βγάλουμε από το φούρνο, αφήνουμε να κρυώσουν 5 λεπτάκια και τα βγάζουμε από τις θήκες, με τη βοήθεια ενός μαχαιριού, πολύ προσεκτικά για να μη χαλάσουν, γιατί κολλάνε αρκετά.
Έτοιμα. Τώρα μπορείτε να τα απολαύσετε σκέτα, με το φαγητό σας, για σνακ ή πρωϊνό, να τα γεμίσετε ή να τα συνοδεύσετε με το ωραιότατο άλειμμα,του οποίου τη συνταγή θα σας δώσω αμέσως.
(δυστυχώς δεν πρόλαβα να σας τα φωτογραφίσω έτοιμα, γιατί φαγώθηκαν πριν προλάβω να το καταλάβω,αλλά θα τα ξαναφτιάξω σύντομα και θα την προσθέσω τη φωτογραφία!)
Άλειμμα σοκολάτας ή πραλίνας (για ένα μεγάλο βαζάκι)
Είμαι γλυκατζού και οι πραλίνες και τα αλείμματα σοκολάτας, σπιτικά ή του εμπορίου, είναι για μένα πολύ αγαπημένα. Σε ψωμί, σε τσουρέκι, σε τοστ, σε μπισκότα και γλυκά, ή και σκέτα με το κουταλάκι, παντού έχουν την τιμητική τους. Γιατί λοιπόν να μην μπορούμε να τα φτιάχνουμε και μόνοι μας; Εύκολη, νόστιμη και με δυνατότητες παραλλαγής κι αυτή η συνταγή. Ψάχνοντας στο ίντερνετ βρήκα κάποιους ¨μπούσουλες", τους έφερα στα μέτρα μου κι ιδού.
Υλικά
 |
| Υλικά για άλειμμα σοκολάτας με φουντούκι |
- 75 γραμμάρια κουβερτούρα υγείας και 75 γραμμάρια κουβερτούρα γάλακτος (εναλλακτικά 150 γραμμάρια κουβερτούρα πραλίνα, για άλειμμα πραλίνας)
- 1 κουτάκι ζαχαρούχο γάλα
- 3 κουταλιές της σούπας κακάο
- 170 γραμμάρια βούτυρο
Προαιρετικά
- 1 φλυτζάνι του τσαγιού φουντούκια καλά αλεσμένα σε σκόνη
- 2-3 σταγόνες amaretto ή το αγαπημένο σας ποτό για πιο special γεύση
Εκτέλεση
Λιώνουμε σε μπεν-μαρί τις σοκολάτες με το βούτυρο. Κλείνουμε το μάτι, αλλά χωρίς να κατεβάσουμε το σκεύος από τη φωτιά, προσθέτουμε το ζαχαρούχο γάλα και ανακατεύουμε πολύ καλά να ενσωματωθεί πλήρως. Συνεχίζουμε προσθέτοντας το κακάο κι ανακατεύουμε πάλι. Κατεβάζουμε από τη φωτιά. Αν θέλουμε, προσθέτουμε και τα προαιρετικά υλικά, αφήνουμε να κρυώσει αρκετά καλά και το μεταφέρουμε σε βάζο ή ταπεράκι. Διατηρείτε για αρκετές μέρες στο ψυγείο -αν δε φαγωθεί την ίδια μέρα!
Υ.Γ. Οι φωτογραφίες μου δεν είναι και τέλειες αλλά δείξτε επιείκεια, είμαι πρωτάρα. Ελπίζω να τα πάω ακόμα καλύτερα την επόμενη φορά! Κι αν δοκιμάσετε τις συνταγές, αφήστε μου κι ένα σχόλιο να μου πείτε αν σας άρεσαν κι εσάς. Κάθε κριτική και συμβουλή είναι ευπρόσδεκτη!
Ηρώ
Κυριακή 13 Απριλίου 2014
Το βίντεο της ημέρας: Παιδιά σφηνωμένα σε περίεργα μέρη
Παντού υπάρχουν παγίδες. Προσέξτε τα παιδιά σας!!!
Σάββατο 12 Απριλίου 2014
Το βίντεο της ημέρας: One guy, 14 voices
Εσείς πόσες φωνές μπορείτε να μιμηθείτε;
Παρασκευή 11 Απριλίου 2014
Το βίντεο της ημέρας: Αγαπητή μέλλουσα μητέρα παιδιού με σύνδρομο down
Οι "ειδικοί" μιλούν...
Πέμπτη 10 Απριλίου 2014
Το βίντεο της ημέρας: Baby reveal gone wrong
Δείτε την αντίδρασή του, όταν του ανακοινώνουν ότι θα αποκτήσει κι άλλη αδερφή.
Το μυστικό του Lakeville (μέρος δεύτερο)
Κεφάλαιο 2
Λίγες στιγμές αργότερα, μια παρέα τριών παιδιών, που είχαν
μαζευτεί δύο δωμάτια παραδίπλα και άκουσαν τις φωνές, έσπευσαν να δουν τι
συμβαίνει. Βρήκαν τους δύο φίλους τρομοκρατημένους. Ο ένας από αυτούς πήρε το
λόγο:
-Τι συμβαίνει; Εσείς φωνάζετε;
-Ήταν εκεί, για ένα δευτερόλεπτο και μετά εξαφανίστηκε. Νόμιζα
ότι ερχόταν κατά πάνω μας. Αποκρίθηκε ο Νικ, δείχνοντας τον πίνακα.
-Και τι ακριβώς ήταν αυτό;
-Έμοιζα με σκιά, αλλά όχι ανθρώπινη. Τουλάχιστον όχι
φυσικολογικού ανθρώπου.
-Καταλαβαίνεις πώς ακούγονται αυτά που λες; Ίσως και να
είδατε κάτι, αλλά είμαι σίγουρος ότι δεν έχει καμία σχέση με αυτό που
περιγράφεις. Θα μπορούσε να είναι οτιδήποτε.
-Δεν περιμένω να με πιστέψεις. Τώρα που το σκέφτομαι, μπορεί
να έχεις και δίκιο. Ήταν κουραστικό το ταξίδι μέχρι εδώ και δεν έχω κοιμηθεί
παρά ελάχιστα, χθες βράδυ. Παρεμπιπτόντως, είμαι ο Νικ κι από εδώ ο φίλος μου ο
Τομ.
-Εμένα με λένε Πάτρικ και αυτοί είναι ο Τζέισον και ο Χένρι.
Καθόμαστε στον κοιτώνα μου και συζητάμε. Αν θέλετε, μπορείτε να έρθετε κι
εσείς, να γνωριστούμε καλύτερα και να ηρεμήσετε λίγο.
-Ακούγεται καλή ιδέα, Νικ. Ας πάμε και κάνουμε εκείνη τη
βόλτα κάποια άλλη φορά. Είπε ο Τομ.
Όταν μαζεύτηκαν στο δωμάτιο, και μετά τις πρώτες συστάσεις,
άρχισαν να συζητάνε για το κολλέγιο και την ιστορία του. Ο μόνος από την παρέα
που γνώριζε αρκετά, ήταν ο Χένρι. Στο σχολείο που φοιτούσε πριν, τα άλλα παιδιά
τον κορόιδευαν, για τα παραπάνω κιλά του και το ύψος του. Εδώ, όμως, οι
υπόλοιποι έδειχναν να μην τους απασχολούν αυτά, ούτε και τα πολλά σπυριά που
είχε στο πρόσωπο. Στο Χένρι άρεσε πολύ να διαβάζει ιστορίες, που στον
περισσότερο κόσμο θα φάνταζαν παραμύθια για παιδιά. Αυτός ήταν κι ο λόγος που
είχε μάθει τόσα για το Λέικβιλ. Κάποια ήταν αλήθεια και κάποια έμοιαζαν με
φανταστικές ιστορίες τρόμου.
«Δεν έχετε ακούσει για την ιστορία του Λέικβιλ;»,
τους είπε με φανερή την έκπληξη στο πρόσωπό του. Οι άλλοι κούνησαν αρνητικά το
κεφάλι.Βλέποντας την απορία στο βλέμμα τους, πήρε θάρρος και συνέχισε. «Είχα
διαβάσει γι’αυτό σε κάποια βιβλία, που είχα δανειστεί από τη βιβλιοθήκη της
πόλης μου. Σύμφωνα με τα βιβλία αυτά, κάποτε όλη αυτή η περιοχή ήταν μια μεγάλη
λίμνη κι από εκεί λέγεται ότι πήρε και το όνομά της η πόλη. Πολλά χρόνια πριν,
ίσως να έχουν περάσει κι αιώνες από τότε, η στάθμη ου νερού άρχισε να υποχωρεί,
με τόσο γρήγορο ρυθμό, που είχε σαν αποτέλεσμα σε λίγες μόνο μέρες ολόκληρη η
λίμνη, να έχει εξαφανιστεί. Κάποιοι ισχυρίστηκαν ότι αυτό ήταν αποτέλεσμα μαγείας
και πως η λίμνη ήταν πύλη, που επέτρεπε σε πλάσματα άλλων κόσμων, να εισέλθουν
στο δικό μας. Οι πρώτοι άνθρωποι που εγκαταστάθηκαν στην περιοχή, γνώριζαν την
τέχνη της σκοτεινής μαγείας και βρήκαν τον τρόπο να φυλακίσουν όσα είχαν
ξεμείνει στον κόσμο μας. Το πού και το πώς δεν το γνωρίζει κανείς.»
Όσο μιλούσε
ο Χένρι, ο μόνος που παρακολουθούσε με πολλή προσοχή, ήταν ο Τομ. Είχε ακούσει
κι αυτός παρόμοιες ιστορίες από τη γιαγιά του, όταν ήταν πολύ μικρός, αλλά τώρα
ήταν όλα μπερδεμένα στο μυαλό του. Οι υπόλοιποι έμοιαζαν λιγότερο προσηλωμένοι
στα λεγόμενα του Χένρι. «Μετά τι έγινε; Τι ήταν αυτά τα πλάσματα;» ρώτησε ο
Νικ. «Δεν ξέρω παιδιά. Τα περισσότερα δεν τα θυμάμαι κιόλας. Ίσως και κάποια
από αυτά που σας είπα να μην τα έγραφαν έτσι ακριβώς τα βιβλία. Άλλωστε, πάνε
πολλά χρόνια από τότε που τα διάβασα και αρκετά τα έχω τα έχω ξεχάσει.»
Η ώρα είχε περάσει και τα παιδιά αποφάσισαν να πάνε για
ύπνο. Το πρωί θα έπρεπε να σηκωθούν νωρίς για να παρευρεθούν στο καλωσόρισμα
από τον διευθυντή και στη συνέχεια θα ξεκινούσαν τα μαθήματα. Καληνύχτισαν
λοιπόν τον Πάτρικ και έφυγαν. Κανείς τους, όμως, δε φάνηκε να έχει προσέξει δυο
κόκκινα μάτια στο τζάμι του παραθύρου, που τόση ώρα ήταν καρφωμένα πάνω τους
και τους παρακολουθούσαν.
Καθώς ξημέρωνε, το κολλέγιο άρχισε να αποκτά και πάλι ζωή. Οι
υπάλληλοι ετοίμαζαν τις αίθουσες για τα μαθήματα, η τραπεζαρία ήταν ήδη έτοιμη,
να υποδεχθεί τους φοιτητές και το διδακτικό προσωπικό για το πρώτο πρωινό της
καινούριας ακαδημαϊκής χρονιάς και τα παιδιά μαζεύονταν σιγά σιγά στον προαύλιο
χώρο για την καθιερωμένη ομιλία του διευθυντή.
Όσο περίμενε να ξεκινήσει η τελετή υποδοχής, ο Τομ
παρατηρούσε το χώρο γύρω του. Του έκανε μεγάλη εντύπωση το μέγεθος του κήπου,
στον οποίο βρισκόταν το προαύλιο, καθώς και το πόσο προσεκτικά περιποιημένος
ήταν. Το γρασίδι ήταν φρεσκοκουρεμένο και τριγύρω βρίσκονταν φυτεμένες σπάνιες
ποικιλίες λουλουδιών και φυτών. Απλώνοντας το βλέμμα του προς τη δεξιά πλευρά
του κολλεγίου, που οδηγούσε στο δάσος, παρατήρησε πως το μονοπάτι που οδηγούσε
εκεί, έμοιαζε απεριποίητο, σα να ήταν εντελώς παρατημένο.
Μετά από λίγο εμφανίστηκε ο διευθυντής, στην ειδικά
διαμορφωμένη εξέδρα που υπήρχε για τις εκδηλώσεις του κολλεγίου. Φορούσε ένα
ατσαλάκωτο, ακριβό κουστούμι, τα μαλλιά του ήταν καλοχτενισμένα και το πρόσωπό
του φρεσκοξυρισμένο, εκτός από το χαρακτηριστικό του μουστάκι. Ήταν ένας
επιβλητικός άνθρωπος που, από την αυστηρή έκφραση του προσώπου του, έδειχνε να
κρύβει πολλά μυστικά.Χαιρέτησε τους φοιτητές αλλά, πριν καλά καλά προλάβει να
ξεκινήσει το λόγο του, ένας άνδρας από το προσωπικό, τον πλησίασε με βιαστικά
βήματα, φανερά ανήσυχος και του ψιθύρισε κάτι στο αυτί. Το πρόσωπο του
διευθυντή πάγωσε για μερικά δευτερόλεπτα κι όλοι κατάλαβαν ότι αυτό που του
μετέφερε ο άντρας ήταν κάτι σοβαρό.
Πριν ξαναμιλήσει ο διευθυντής, ο Τομ παρατήρησε μια φευγαλέα
ένδειξη ευχαρίστησης, στο βλέμμα του. Τόσο φευγαλέα, που πίστεψε πως έκανε
λάθος. Και τότε άκουσαν από τα
χείλη του τα δυσάρεστα νέα. Ο Πάτρικ είχε βρεθεί νεκρός στο κρεβάτι του.
Συνεχίζεται...
by Eddie D.
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)
.jpg)
