Πάσχα στο χωριό

Αλήθεια, εσείς πού θα κάνετε Πάσχα φέτος;Χωριό έχετε;Εγώ, πάντως, μάλλον θα τη βγάλω στο κλεινόν άστυ.Μια από τις λίγες φορές, της μέχρι τώρα ζωής μου, που θα είμαι στην πόλη τέτοιο καιρό.Τόσο λίγες που μετριούνται στα δάχτυλα του ενός χεριού.Κι έτσι μπήκα σε διαδικασία αναπόλησης.

Τα παιδικά μου χρόνια, από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου, το Πάσχα σήμαινε ταξίδι στο χωριό.Πότε με το Ρένο της θείας μου (όχι δεν ήταν boyfriend αλλά ένα μικροσκοπικό μωβ Renault που χώραγε τα πάντα), single τότε ακόμα, οπότε το αμαξάκι της φιλοξενούσε τη δική μου οικογένεια, αλλά και αργότερα, με τη δική της οικογένεια παρέα και μεγαλύτερο αμάξι, πότε με το Κ.Τ.Ε.Λ., τη Μεγάλη Παρασκευή, το αργότερο, αναχωρούσαμε (συνήθως άγριο χάραμα... βάρβαρες παιδικές αναμνήσεις) για τις ένδοξες Χειράδες (ή Χιράδες anyway)!Εντάξει, υπερβάλλω λίγο με το ένδοξες, αλλά έτσι για να χαρεί κι η μανούλα μου.Άλλωστε, να το ξέρετε το χωριό αποκλείεται, οπότε ό,τι θέλω λέω.

Το πρώτο πράγμα που θυμάμαι να παρατηρώ, με το που μπαίναμε στο χωριό, είναι η μυρωδιά.Μικρή έλεγα «Μυρίζει Χειραδίλα» και γελάγανε όλοι μαζί μου (φυσικά).Δεν μπορούσα όμως να το εξηγήσω αλλιώς αυτό το περίεργο κράμα μυρωδιών που συναντούσα μόνο εκεί, παιδί της πόλης βλέπετε.Ήταν ο καθαρός αέρας από τα βουνά και τα δέντρα, σε συνδυασμό με τις συνηθισμένες οσμές ενός χωριού –ζώα και φύση- το πρώτο καλωσόρισμα στο χωριό.Το επόμενο ήταν στην αυλή του σπιτιού από τη σκυλίτσα μας κι έπειτα, στην πόρτα πάντα να μας περιμένει η γιαγιά, που ήξερε πως θα πάμε και με το που άκουγε αυτοκίνητο έξω από το σπίτι, έβγαινε να δει.

Φτάναμε λοιπόν στο σπίτι, όπου μας περίμεναν η γιαγιά κι ο παππούς να μας χαιρετίσουν και να μας ταΐσουν, να πούμε τα νέα μας –εγώ δηλαδή τηλεόραση έβλεπα- κι ύστερα από λίγο την έκανα να πάω να βρω τις φίλες μου, αν δεν είχαν έρθει ήδη εκείνες να με βρούνε.Δεν ήταν κι η καλύτερή μου στο χωριό, για να πω την αλήθεια βαριόμουν πολύ, αλλά άμα ήταν εκεί οι φίλες μου δε με ένοιαζε και τόσο!

Σιγά σιγά έρχονταν κι όσοι άλλοι ήταν να έρθουν και μαζευόμασταν κόσμος, στο μικρό σπίτι στο χωριό (κατά το «Μικρό σπίτι στο λιβάδι»).Όταν δε, καταφέρναμε και μαζευόμασταν όλα τα παιδιά και τα εγγόνια, νομίζω ήταν οι πιο ευτυχισμένες μέρες στη ζωή των παππούδων.Εγώ πάλι, δεν είχα την ίδια άποψη.Φωνές, κόσμος, φασαρία, τσακωμοί.Δεν μπορώ να πω ότι το απολάμβανα ιδιαίτερα.Το θετικό στην περίπτωση μου ήταν πως ήμουν το μόνο κορίτσι κι όσο να’ναι με είχαν λίγο πιο χαϊδεμένη-ναι, το ομολογώ αυτό δε με χάλαγε καθόλου.

Βέβαια Πάσχα στο χωριό, έκτος από την επανένωση της οικογένειας, σήμαινε και εκκλησία με τα «καλά» μας, κροτίδες, βαρελότα (κι ενίοτε βεγγαλικά), ψησίματα (που συνεπάγονταν σφάξιμο αρνιού ή κατσικιού την προηγούμενη, ίουυυ), επισκέψεις και κεράσματα.Και φυσικά πολλά «τίνος είσαι εσύ;».Αθάνατη ελληνική επαρχία.Το φαΐ ήταν πολύ και καλό, τα σπίτια όλα ανοιχτά και το χωριό έσφυζε από ζωή.Η γιαγιά ζύμωνε κι έψηνε 10-10 τα καρβέλια το ψωμί και 2-2 τα ταψιά τις γαλατόπιτες από τα ξημερώματα, οι κόρες της τη βοηθούσαν στο μαγείρεμα, το καθάρισμα και τις άλλες δουλειές του σπιτιού κι οι άντρες ετοίμαζαν τις σούβλες, τα κρέατα και τα κοκορέτσια.Εμείς τα παιδιά κοιμόμασταν και ξυπνάγαμε λίγο πριν φάμε.Λίγο πολύ, κάθε χρόνο, ίδιο σκηνικό.

Αλλά για τα παιδιά σήμαινε και συναντήσεις με φίλους που είχαν να δουν από το καλοκαίρι, βόλτες, παιχνίδια και πάλι βόλτες και πάλι παιχνίδια.Πηγαίναμε στον Άγιο Κωνσταντίνο, αφού πρώτα είχαμε περάσει από την Κρύα βρύση, το απογευματάκι και χαζεύαμε τη θέα με τις ώρες –λίγα χρόνια αργότερα πηγαίναμε εκεί τα βράδια και πίναμε μπύρες.Περπατούσαμε σε όλο το χωριό, παίζαμε χαρτιά στο πολιτιστικό, κάναμε πικ-νικ, βγάζαμε φωτογραφίες, τα αγόρια έπαιζαν μπάλα στο προαύλιο της εκκλησίας και μπάσκετ όπου έβρισκαν.

Κι όταν τελείωναν οι άδειες κι ερχόταν η ώρα της αναχώρησης, το τελετουργικό πάλι, λίγο-πολύ το ίδιο κάθε φορά.Τα παιδιά παίρναμε το χαρτζιλίκι μας από τον παππού, η γιαγιά έφτιαχνε χαρτόκουτα με πράγματα να τα μοιράσει στα παιδιά της κι αγχωνόταν, από την ώρα που ξυπνούσε, τι ώρα θα φύγουμε και πώς θα φτάσουμε και οι μεγάλοι μάζευαν βαλίτσες.Χαιρετούσαμε και μπαίναμε στο αμάξι, με τη γιαγιά να μας φιλάει όλους δακρυσμένη και να μας ξεπροβοδίζει με ένα «Να πάτε στο καλό και να προσέχετε» και ξεκινούσαμε.

Τα χρόνια πέρασαν, τα παιδιά μεγαλώσαμε,κάποιοι έφυγαν για το εξωτερικό κι άλλοι ξεκινάνε τις δικές τους οικογένειες και το χωριό άδειαζε όλο και περισσότερο καθώς οι μόνιμοι κάτοικοί του «έφευγαν» λόγω ηλικίας κι οι νεότεροι δεν είχαν πια λόγο να κατέβουν στο χωριό.Μεγαλώνοντας κι εγώ πήγαινα πια, όχι γιατί το έλεγε η μαμά, αλλά για να δώ μια ακόμα φορά τον παππού και τη γιαγιά.Τα πράγματα ήταν λίγο πιο απλά και πιο ήρεμα.Οι παππούδες μεγάλωναν, κι εκείνοι, δεν ήταν για πολλά πολλά.Οι σούβλες αντικαταστάθηκαν από το φούρνο και οι γαλατόπιτες από γλυκά του ζαχαροπλαστείου.Και φέτος ο παππούς θα περάσει, πρώτη φορά, τις γιορτές χωρίς τη γιαγιά, αφού εκείνη πέρασε το τελευταίο της Πάσχα πέρσι.

Τώρα, αναδρομώντας σε εκείνα τα χρόνια, μου λείπουν λίγο όλα αυτά.Με στεναχωρεί κάπως που ξέρω πως δε θα τα ξαναζήσω.Όσο κι αν βαριόμουν στο χωριό, όσο κι αν υπήρχαν βαβούρες και φασαρία και εντάσεις, κάθε χρόνο ήμασταν εκεί και περνάγαμε καλά.Μας περίμενε ένα σπίτι ζεστό και δυο άνθρωποι που ανυπομονούσαν να μας δουν.Αλλά, όπως και να’χει, εγώ τα έζησα κι έχω πράγματα να αναπολώ με νοσταλγία.

Εύχομαι όλοι σας να έχετε στη ζωή σας όμορφες εικόνες σαν κι αυτές.Και φέτος, αλλά και κάθε χρόνο, να περνάτε όμορφες στιγμές, σε γιορτές ή σε απλές καθημερινές, με τους δικούς σας ανθρώπους.Δημιουργήστε τις δικές σας αναμνήσεις και βρείτε τρόπο να αποκομίσετε όλα τα θετικά, όπου κι αν βρίσκεστε!Καλές γιορτές, λοιπόν, και καλή διασκέδαση σε όλους, ό,τι κι αν κάνετε, όπου κι αν είστε.

                                                                                                                  Ηρώ