Πέμπτη 24 Απριλίου 2014

Για το βιβλίο "Σάπιο φεγγάρι" της Σάλι Γκάρντνερ




 Αναρωτιέμαι τι θα είχε γίνει αν… 
Αν η μπάλα δεν είχε πέσει πίσω από τον τοίχο. 
Αν ο Έκτορας δεν είχε πάει να τη βρει. 
Αν δεν είχε κρατήσει κρυφό το τρομερό μυστικό. 
Αν… 
Τότε, μάλλον θα έλεγα στον εαυτό μου μια άλλη ιστορία. 
Βλέπετε, τα «αν» είναι αμέτρητα, όπως και τα άστρα. 
O Έκτορας και ο Στάντις είναι φίλοι. Ζουν στη Ζώνη Επτά, σε μια περιοχή όπου όλοι οι κάτοικοι βρίσκονται υπό στενή παρακολούθηση. Όταν ανακαλύπτουν τα σχέδια της Μητρόπολης για τη δημιουργία ενός ψεύτικου Φεγγαριού, η ζωή τους παίρνει μια τρομακτική τροπή. Και ο Στάντις συνειδητοποιεί ότι πρέπει να αντισταθεί. 
Μια εξαιρετικά πρωτότυπη και συγκινητική ιστορία για 

τη δύναμη της φιλίας και της εμπιστοσύνης.



Από μικρή διάβαζα και αγαπούσα τον Albert Camus. Φυσικά δε θεωρώ πως στα 15 μπορούσα να καταλάβω το νόημα των λόγων του, τη φιλοσοφία του αλλά και το πόσο θα με επηρέαζαν, πολύ αργότερα, τα γραπτά του. Τα διαβάζω ξανά και ξανά και κάθε φορά εισπράττω καινούρια συναισθήματα και σκέψεις. Υπάρχει όμως ένα συγκεκριμένο βιβλίο του- το οποίο πρωτοδιάβασα στο γυμνάσιο- που με ακολουθεί ακόμη. Αναφέρομαι στον "Ξένο". Αν και το αγαπημένο μου είναι "Οι Δίκαιοι", "Ο Ξένος" είναι το βιβλίο που έχω διαβάσει περισσότερες φορές στη ζωή μου. Υπάρχει ένα συγκεκριμένο χαρακτηριστικό στη γραφή του Camus γενικότερα, αλλά ιδιαιτέρως σε αυτό το βιβλίο, το οποίο με γοητεύει. Είναι η απλότητα.

Διαβάζοντας τον Camus, αποφάσισα ότι τα σημαντικότερα "πράγματα" λέγονται με τα πιο απλά λόγια. Όταν ο Μερσώ, ο ήρωας του στον "Ξένο", περιγράφει λιτά και λυρικά τον ήλιο, ο Camus θέλει να μας κάνει κοινωνούς της σχέσης του ατόμου με την κοινωνία. Αντίστοιχα στο "Σάπιο Φεγγάρι" όταν ο Στάντις μας γνωρίζει τον κολλητό του τον Έκτορα, η συγγραφέας Sally Gardner προσπαθεί να μας κάνει να αναγνωρίσουμε το δεύτερο εαυτό μας. Εκείνον τον εαυτό που θέλει να αντισταθεί. Να επαναστατήσει και να αγωνιστεί για τη δικαιοσύνη. 


Η Gardner με απίστευτα λιτή και ανεπιτήδευτη γραφή -σε σημείο να αναρωτιέσαι εάν το "Σάπιο Φεγγάρι" είναι ένα παραμύθι για παιδιά- μας μεταφέρει σε μια φαινομενικά άγνωστή μας κοινωνία, η οποίο θυμίζει έντονα τη ναζιστική Γερμανία. Όμως, κατά τη γνώμη μου, η όποια ομοιότητα αρχίζει και τελειώνει εκεί. Γιατί η συγγραφέας μας παρουσιάζει ουσιαστικά τη δική μας κοινωνία και τοποθετεί τους εαυτούς μας μέσα σε αυτή. Όλα τα κομμάτια μας. Ακόμη κι εκείνο που θέλει να φωνάξει αλλά φοβάται ή δειλιάζει ή έχει βολευτεί. Ακόμη κι εκείνο το κομμάτι μας, που συμβιβάζεται εντελώς συνειδητά, βρίσκοντας καταφύγιο στα ιλουστρασιόν ρεπορτάζ των ειδήσεων, πιστεύοντας ότι όλα θα πάνε, από μόνα τους, καλύτερα. Η μετάφραση και η επιμέλεια του βιβλίου είναι εξαιρετικά προσεγμένες και άρτιες, αλλά αυτό που μου έκανε ιδιαίτερη εντύπωση είναι το εξώφυλλο. Τόσο απλό αλλά και τόσο μοναδικό. Ακριβώς όπως η ιστορία που "ντύνει". 



Το "Σάπιο Φεγγάρι" είναι ένα αλληγορικό βιβλίο, το οποίο καταφέρνει πολλά. Καταφέρνει πολλά, μόνο εάν κατανοήσεις ότι ο χωροχρόνος του και οι ήρωες του είναι διαχρονικοί. Πρόκειται για ένα σπουδαίο βιβλίο, απίστευτα επίκαιρο. Προσωπικά, παρά τη φαινομενική απλοϊκότητα του, με βασάνισε ανελέητα και εξακολουθεί να με βασανίζει. Είμαι γεμάτη ερωτήματα. Γιατί άραγε ο Σταντις έχει διαφορετικό χρώμα ματιών? Τι έπαθαν οι γονείς του? Ποιος είναι ο Φεγγαράθρωπος και γιατί δε μιλάει? Το φεγγάρι είναι ψεύτικο ή ο πλανήτης Λουλουδία? 



Ναι... σίγουρα, πρόκειται για ένα σπουδαίο βιβλίο, το οποίο επιβεβαίωσε την απόφαση που πήρα μικρότερη διαβάζοντας τον Camus. Τα πιο σπουδαία "πράγματα" λέγονται ή γράφονται με τα πιο απλά λόγια!!!

Το Σάπιο Φεγγάρι κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Ψυχογιός.


Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

 

Blogger news

Blogroll

About